دوستی.

هر روز صبح دو دوست در پارکِ شهر بر روی نیمکت زیر درخت زیرفون می‎نشستند و می‎گذاشتند زنان مسن، کودکان، کارگران و دختران جوان از کنارشان بگذرند. آنها به چهره مردم نگاه می‎کردند، به نوع راه رفتن‎شان می‎خندیدند، چند کلمه‎ای از رهگذران می‎شنیدند و برای این دو دوست یک نگاه کافی بود تا به خاطر تمام عجایبی که می‎دیدند با همدیگر ارتباط برقرار کنند.

یک روز یک زن جوان با موی حنائی تیره‌رنگ که در زیر نور خورشید می‎درخشید از کنار نیمکت‎شان می‎گذرد.

دوست جوان‎تر می‎خندد: "این یک مُد است! قهوه‎ایِ مایل به سرخ امروزه دیگر مُد نیست. حالا همه مو را حنائی رنگ می‎کنند. آیا این ابلهانه نیست که زنان شبیه به یک فرمان همگانی موهایشان را تغییر می‎دهند؟"

دوست مسن‎تر بی‎خیال می‎گوید: "من این رنگ را دوست دارم. شاید این رنگِ واقعی مویش باشد."

یک هفته بعد دوست مسن‎تر تنها بر روی نیمکت در زیر درخت زیرفون نشسته بود.

دوست جوان و زن مو حنائی در مقابل درب پارک شهر ایستاده بودند.

مرد به زن می‎گوید: "خواهش می‎کنم از میان پارک شهر نرویم!"

زن رنجیده می‎پرسد: "چرا؟"

چهره مرد سرخ می‎شود و سریع می‎گوید: "من نمی‎خواهم وراجی شرورانه مردم را بشنوم."

در این هنگام زن چشم‎های بدخویِ چهره فرومایه دوست مسن‎تر را به وضوح به یاد می‎آورد، که آن زمان در آن صبح با دوست جوان‎تر بر روی نیمکت در زیر درخت زیرفون نشسته بود.

زن دیرتر یک بار می‎گوید: "برایم قابل درک نیست که چطور مردی مانند تو می‎تواند با یک چنین انسان فرومایه حیله‎گری رفت و آمد داشته باشد."

مرد موی زیبای حنائی رنگ زن را تسلی‎بخش نوازش می‎کند.

زن مدتی سکوت می‎کند، سپس ناگهان می‎پرسد:

"آیا در آن زمان از موهایم خوشت آمد؟"

"مویت اولین چیزی بود که من در تو دیدم. من هر روز صبح در ابتدای خیابان انتظار دیدنِ درخشش موی تو را می‎کشیدم."

ناگهان بر چهره زن یک حالتِ خشمِ متعصبانه می‎نشیند.

زن بلند می‎گوید: "من شرط می‎بندم این انسان حتی فکر می‎کرد که رنگ مویم واقعی نیست!"

مرد می‎گوید: "بله، او این استعداد را داشت که تأثیر دیگران را از بین ببرد و زیبائی‎ها را زشت نشان دهد."

آنها از آن روز به بعد دیگر احتیاج نداشتند در باره این دوست صحبت کنند.

بعد از مدت‎ها دوباره هر دو دوست صبح با همدیگر بر روی نیمکت زیر درخت زیرفون نشسته بودند.

یک زن جوان با موی حنائی رنگ بازو در بازوی یک مرد غریبه از کنارشان می‎گذرد.

دوست جوان با اطمینان کامل می‎خندد: "تو واقعاً حق داری، تو از مدت‎ها قبل گفته بودی ابلهانه‎تر از وقتی که زنان ناگهان مانند یک فرمان همگانی مویشان را حنائی رنگ می‎کنند وجود ندارد."

دوست مسن‎تر بی‎خیال پاسخ می‎دهد: "من این را گفتم؟ من موی حنائی رنگ را بسیار زیبا می‎یابم. شاید این رنگِ واقعی مویش باشد."

دوست جوان می‎خواست بگوید: "تو واقعاً آدم حیله‎گری هستی."

اما او ترجیح می‎دهد هیچ چیز نگوید و فقط پارک شهر را ترک کند!