بانوی سبزپوش.

پی بردن به اینکه در چه زمانی لوسی دارگل برای اولین بار با <بانوی سبزپوش> که چنین نقش مهمی در زندگیش بازی می‎کرد آشنا گشته است غیر ممکن بود. لوسی به عنوان دختری کاملاً کوچک به مادرش از او تعریف می‎کرد و مادر مطلقاً نمی‎فهمید منظور دخترش چیست.

خانم دارگل که بیوه بود و تنها فرزندش را مانند بت می‎پرستید می‎گفت: "این کوچلو چه مضحک است. او یک قدرت تخیل عجیب و غریب دارد ... شما باورتان نخواهد شد که او وقتش را به وسیله گپ زدن با شخصی می‎گذراند که بانوی سبزپوش می‎نامدش و کسی بجز خودش قادر به دیدن او نیست ... طبیعی‎ست، زیرا او فقط در تخیل دخترم زندگی می‎کند ... او به بانوی سبزپوش سلام می‎دهد و خداحافظی می‎کند، از حالش می‎پرسد و برایش مانند یک فرد واقعاً زنده از ماجراهای کوچک تعریف می‎کند ... داشتن یک چنین تخیل سرزنده‎ای مطمئناً ابلهانه است! این کودک بیش از حد باهوش و عصبی است ... من باید حتماً در این باره با دکتر صحبت کنم ..."

دکتر مشاور خانم دارگل در حقیقت مرد شایسته‎ای بود که به طور قابل قبولی بیماری‎های جسمانی را می‎فهمید اما از اختلالات روانی کوچک‎ترین چیزی نمی‎دانست و به بانوی سبزپوش لوسی کوچک کمترین اهمیتی نمی‎دهد. او می‎گوید تک فرزندانی که دارای خواهر و برادر نیستند و بیش از حد به حال خودشان رها می‎شوند اغلب چنین دوست خیالی برای خود خلق می‎کنند. و توضیح می‎دهد دختر کوچک که او از بدو تولد می‎شناسدش دارای یک سلامتی قابل تحسین است، چیزی که درست هم بود. دکتر به خاطر خوشحال کردن خانم دارگل برای لوسی کوچک داروی ضعیف آرامبخشی تجویز می‎کند و اطممینان می‎دهد که تخیلش با رشد سریع دختر کوچک مرتبط است و به سرعت به پایان خواهد رسید.

با این حال این تخیل به پایان نمی‎رسد، اما لوسی به زودی پنهان ساختن حضور بانوی سبزپوش را می‎آموزد. وقتی او متوجه می‎شود هنگام صحبت در باره بانوی سبزپوشی که فقط او می‎دید و دیگران نمی‎دیدنش مادر و همشاگردان کوچکش او را حیرتزده نگاه می‎کنند دیگر برایشان از این فرد اسرارآمیز و نامرئی تعریف نمی‎کند. او به هیچ وجه درخواست توضیحی نمی‎کرد و خودش هم توضیحی نمی‎داد؛ اما این کاملاً مسلم است که او مانند قبل با بانوی سبزپوش معاشرت می‎کرد، زیرا مادرش اغلب می‎دید که چگونه او کاملاً راحت، با صدای نیمه بلند، اما کاملاً معقول با خلاء روبرویش صحبت می‎کند.

بانوی سبزپوش در طول تمام دوران دبستان لوسی را همراهی می‎کرد، و وقتی بزرگ شده بود و توسط مادرش با جهان آشنا می‎گردد آنجا هم همدم اسرارآمیزش را دوباره میابد. لوسی به یک دختر زیبای شگفت‎انگیز تبدیل شده بود، او تا اندازه‎ای خجالتی، ملایم، بسیار باهوش، جدی و با نزاکت بود. تنها چیز غیر عادی در او بانوی سبزپوش بود، او از حضور بانوی سبزپوش صحبت نمی‎کرد اما آن را پنهان هم نمی‎ساخت. وقتی او در جائی مهمان بود یا وقتی به پیاده‎روی می‎رفت، آدم او را می‎دید که ناگهان به سمت یک صندلی خالی یا یک گوشه متروکه سر را کمی خم می‎کند، با صدای نیمه بلند سلام می‎دهد و احوالپرسی می‎کند. دوستان و آشنایانش چنان به این کار او عادت کرده بودند که دیگر به این خاطر تعجب نمی‎کردند. اگر یک غریبه این را متوجه می‎گشت و متعجب از او می‎پرسید با چه کسی صحبت می‎کند، اغلب بدون آنکه جواب بدهد می‎خندید، گاهی اما کاملاً آرام می‎گفت:

"من با چه کسی صحبت می‎کنم؟ خب، البته با بانوی سبزپوشی که اینجاست!"

بسیاری از مردم فکر می‎کردند این یک نوع ژست است که لوسی مایل بود توسط آن خود را فرد خاصی نشان دهد؛ اما دوستان صمیمی دختر جوان به این خاطر دیگر نگرانش نبودند؛ همچنین برای مادرش هم این رفتار عجیب و غریب دیگر مهم نبود و لوسی با وجود بانو سبزپوش از نظر روانی و جسمانی کاملاً تازه و سالم به نظر می‎رسید.

هنگامیکه لوسی تقریباً بیست ساله بود ازدواج می‎کند. او شوهرش را عاشقانه دوست می‎داشت؛ او یک وکیل جوان بلند پرواز بود که وقتش کاملاً صرف شغل می‎گشت. او لوسی را می‎پرستید، و از آنجا که خانم دارگل، وقتی مرد جوان از لوسی خواستگاری کرد فکر می‎کرد موظف است او را در جریان ویژگی دخترش قرار دهد، بنابراین به او از یک دوست نامرئی می‎گوید که دخترش از دوران کودکی همیشه در اطراف خود می‎دید. در این وقت مرد جوان صمیمانه می‎خندد. لوسی چنان زیبا بود، چنان مهربان و معقول که این چیز عجیب و غریب برای مرد جوان تقریباً مانند یک دلربائی بیشتر دختر به نظر می‎رسد.

بنابراین او به شوخی می‎گوید: "خب، پس او یک دوست دختر دارد که حداقل مانند زن‎های‎ کوچکی که با آنها در ارتباط است و مانند طوطی‎اند زیاد پر حرف و سطحی نیست. بعلاوه شما خواهید دید که چه سریع او این مزخرفات را فراموش خواهد کرد."

و در واقع چنین به نظر می‎رسید که لوسی در ماه‎های اولیه ازدواجش ــ در اثنای سفر ماه عسل به مصر و زمان شاد پس از آن که با تنظیم خانه جدید و اولین مهمانی رفتن‎های زندگی مشترکشان کاملاً وقت لوسی را به خود مشغول ساخته بود ــ بانوی سبزپوش را کاملاً فراموش کرده باشد. فقط پس از مراسم ازدواج بی‎تردید بانوی سبزپوش بر او ظاهر گشته بود. زیرا هنگامیکه مهمانان در هنگام به اصطلاح مراسم تبریک گفتن از کنار زوج جوان رژه می‎رفتند متوجه می‎شوند که چگونه عروس ناگهان دستش را دراز می‎کند و با چند کلمه مهربانانه به خاطر تبریکی که  هیچ موجود زنده‎ای آن را نگفته بود تشکر می‎کند.

اما در زمستان بعد بانوی سبزپوش بازمی‎گردد. لوسی غمگین بود، زیرا وقت شوهرش کاملاً توسط امور سیاسی یک نبرد وحشی انتخاباتی صرف می‎گشت و او بر برخلاف میلش به زن خود کم توجه می‎کرد. در یکی از روزهائی که لوسی مهمانی داده بود چنین اتفاق می‎افتد که با یک حالت تعجب به سمت شخصی می‎رود که کسی او را نمی‎دید. او به آن شخص یک صندلی تعارف می‎کند، با صدای نیمه بلند با او حرف می‎زند و یک فنجان چای برای او بر روی میز کوچک قرار می‎دهد. مادرش در میان تمام حاضرین تنها کسی بود که این رفتار غیر منتظره را متوجه می‎شود، اما او چنان به چنین چیزهائی عادت داشت که به این خاطر تعجب نمی‎کند.

از آن به بعد دوباره بانوی سبزپوش مرتب می‎آمد. لوسی اغلب با او صحبت می‎کرد، اما با چنان صدای آهسته‎ای که آدم نمی‎فهمید چه می‎گوید؛ گرچه چنین به نظر می‎آمد که این پدیده اسرار آمیز در ابتدا برای زن جون لذتبخش بوده است اما این خیلی زود تغییر می‎کند، و حالا بانوی سبزپوش باعث به وجود آمدن یک احساس ناگوار در لوسی می‎گشت. به نظر می‎رسید که انگار بانوی سبزپوش او را خسته و سوءظن مبهمی در او زنده می‎سازد. او مانند زنی که توسط غمی مبهم رنج می‎برد ناراضی و تحریک پذیر می‎گردد. گرچه شوهرش هنوز او را مانند روزهای اول ازدواجشان عاشقانه دوست می‎داشت، اما او در این زمان چنان غرق مسائل شغلی بود که باید زنش را تا اندازه‎ای زیاد به خود رها میساخت. بدون هیچ تردیدی مشخص است که بانوی سبزپوش حتی وقتی این دو زوج جوان با هم تنها بودند میدانست چطور مزاحم شود، سپس لوسی ناگهان بدون هیچ دلیلی ناآرام و بی‎تاب می‎گشت و زمزمه می‎کرد:

"چی، او دوباره اینجاست! اما او می‎توانست ما را کمی تنها بگذارد، من همسرم را زیاد پیش خودم ندارم ..."

اما یک روز در حال نگاه کردن تیز به شوهرش به آن اضافه می‎کند:

"البته طبیعی است، وقتی باعث لذت تو می‎شود؟ ..."

مرد به آن جواب نمی‎دهد. او به مدیریت یک گروه از افراد پارلمان فکر می‎کرد که به حزب‎شان تعلق داشت.

دو روز بعد لوسی با چهره رنگ پریده و چشمان سرخ شده از گریه در برابر همسرش ظاهر می‎شود و غیر دوستانه می‎گوید:

"تو او را زیباتر از من می‎دانی، درست می‎گم؟"

او با تعجب می‎پرسد: "چه کسی را؟"

زن جوان به تلخی زمزمه می‎کند: "اوه! خواهش می‎کنم، خودت را به آن راه نزن؛ من دقیقاً می‎دانم در این مورد چه باید فکر کنم!" ...

زن کلمه دیگری به آن نمی‎افزاید. مرد ارزشی برای اضطراب او قائل نمی‎شود، او فکر می‎کرد که باید یک حالت عصبی زودگذر باشد یا یکی از خویشاوندان از او مظنون گشته و حسادت زنش را برانگیخته است. از آنجا که او، همانطور که تمام مردان اینطور هستند، بسیار راضی بود که یک حسادت هرچند کاملاً ناموجه برانگیخته است، اما همزمان از دیدن ناخرسندی زنش صادقانه غمگین بود، بنابراین رفتارش را مهربانانه‎تر و دوستانه‎تر کرد، به او قول داد که در آینده دیگر اختصاراً برای شغلش زندگی نکند و از سرگرمی‎ها و سفرهای زیبای مشترکشان با او صحبت می‎کرد. به نظر می‎رسید که لوسی واقعاً تسلی یافته و به شوهرش مهربانانه لبخند می‎زد، اما بعد از آنکه او می‎رفت ناامیدانه می‎گریست، انگشتان دست‎هایش را در هم می‎فشرد و زمزمه می‎کرد:

"من او را بیش از حد دوست دارم ... من نمی‎توانم این را تحمل کنم ... من نمی‎توانم ..."

سه روز بعد ــ بانوی سبزپوش ظاهراً در این بین ظاهر نشده بود ــ ناگهان لوسی بعد از ظهر به خانه بازمی‎گردد، با آنکه قبلاً با اطمینان اعلام کرده بود که ابتدا زمان صرف شام دوباره در خانه خواهد بود. او با عجله به سمت اتاق کار شوهرش که تنها آنجا نشسته بود می‎رود، زن به داخل اتاق هجوم می‎برد. سپس صدای یک فریاد عصبی شنیده می‎شود و بلافاصله پس از آن صدای دو گلوله.

او را در حالیکه هنوز طپانچه در دست کوچکش قرار داشت و در حالیکه شوهرش در دریائی از خون افتاده و آخرین نفس‎هایش را می‎کشید دستگیر می‎کنند.

زن خیلی ساده می‎گوید: "من او را بیش از حد دوست داشتم و او به من خیانت کرد. من همین حالا او را با معشوقه‎اش غافلگیر کردم ... معشوقه‎اش بانوی سبزپوش است که در آن گوشه ایستاده و مرا مسخره می‎کند." و با انگشت گوشه خالی اتاق کار را نشان می‎دهد.