سفر به شهر مردگان.

هدف زندگی ما مرگ است؛ اگر مرگ ما را به وحشت اندازد، بعد چطور ممکن است بدون ترس یک گام به جلو برداشت؟ این مشخص نیست که مرگ کجا به سراغ ما می‎آید: بنابراین همه جا در انتظار او هستیم ... آدم باید هم از چیزها ماسک را بردارد و هم از اشخاص ...

میشل دو مونتنی

او از لحظه عبور از مرز کشوری که توسط مردگان حکومت می‎گردد تا کنون هنوز دوباره نور روز را ندیده بود، با وجود آنکه تعداد بیست و چهار ساعت چندین بار تکرار شده بود.

عاقبت پس از گذشتن از یک جنگل کوچک سرو که قله یک تپه را در تسلط خود داشت در زیر ابرهای سربی و خونین شهری را که مردگان در آن زندگی می‎کردند می‎بیند.

او برای استراحت کردن بر روی یک سنگ می‎نشیند.

یک هیجان عمیق او را در بر می‎گیرد.

این مرد یک فیلسوف بود و عطش دانش اجازه یافتن مسیر به اینجا را به او داده بود. او تمام رازهای زندگی و روح انسان را می‎شناخت، اما رمز و راز گور گرچه خود را به طور مدام با آن مشغول می‎ساخت بر او پوشیده مانده بود. موضوع تأملات او مرگ بود. او تمام آنچه در طی قرون در این باره نوشته شده بود را خوانده و می‎دانست. او تمام ادیان انسان را می‎شناخت، اما او خودش هرگز قادر به باور کردن نبود؛ شک و تردید همواره همراه جدائی ناپذیرش بود و او همیشه به این خاطر رنجی وصف‎ناگشتنی می‎برد.

او پس از مأیوس گشتن کامل از یافتن پاسخ در کتاب‎ها در بیمارستان‎ها کنار بسترهای مرگ به مطالعه پرداخت؛ او صدای آخرین نفس‎ها، صدای نفس نفس زدن مرگ انسان‎ها را استراق سمع کرده بود. او سپس علم احضار ارواح را مورد استفاده قرار داد تا درگذشتگان را احضار کند و آنها را برای آشنا ساختنش با رمز و راز مرگ قسم دهد ــ اما این کار هم بیهوده بود.

روح قوی‎اش هر چیزی که نمی‎توانست خود را کاملاً روشن برایش به اثبات برساند نفی می‎کرد. با وجود عدم مؤفقیت تحقیقاتش با گذشت سال‎ها به طور فزاینده‎ای این تمایل در او رشد می‎یافت که عاقبت حقیقت را کشف کند، و این تمایل به چنان نیرو و شور و شوقی می‎رسد که او قربانی یک ناآرامی شدید و رنج روانی می‎گردد که مدام قوی‎تر می‎گشت. بنابراین چنین اتفاق می‎افتد که او وقتی در پایان زندگی خود ایستاده بود، به خاطر کنجکاوی برای دانستن تصمیم می‎گیرد با وجود تمام خطرات و رنج‎های این کار، سفر شگفت‎آور به شهری را انجام دهد که توسط مردگان حکومت می‎گردد، با این تصمیم راسخ که رمز و راز مرگ را کشف کند و حجاب از معمائی کنار بزند که آسایشش را می‎ربود و روحش را روز و شب به خود مشغول می‎ساخت و او را از تردید و اندوه پر می‎ساخت.

او مدت درازی غرق در تفکر بر روی سنگ می‎نشیند. زحمت سفر او را به علت پیری بسیار خسته ساخته بود. تصمیمش اما تزلزل‎ناپذیر باقی مانده بود، و گرچه هدفی که بزودی به آن می‎رسید او را از وحشت پر می‎ساخت، اما هیچ چیز در جهان نمی‎توانست این مرد را به بازگشت وادارد.

او عاقبت از جا برمی‎خیزد و به آرامی از سراشیبی تپه به سمت شهر پائین می‎رود. به دور شهر دیواری با ارتفاع سرگیجه‎آور کشیده شده بود که در چهار جهت اصلی آن چهار دروازه یافت می‎گشت.

از هر یک از این دروازه‎ها یک خیابان بزرگ و پهناور تا مرکز شهر امتداد داشت. فضای گسترده میان این چهار مسیر اصلی توسط خیابان‎های کوچک‎تر و تو در تو فراوانی پر شده بود و از طریق آنها آدم به میدان‎های مختلفی می‎رسید که آنها هم توسط دیوارهای سیاهی احاطه شده بودند و ارتفاع‎شان اما کوتاه‎تر از دیوارهای خارجی بود؛ با این حال اینجا هم چهار دروازه در مسیر هر چهار جهت اصلی یافت می‎گشت که کاملاً باز بودند.

بر روی تمام شهر اما یک ابر سنگین بی‎حرکت اردو زده بود که رنگ سرب و دودی داشت و لکه‎های سرخ خونین رنگی در آن نفوذ کرده بودند.

ابر بقدری پائین آویزان بود که لبه دیوارهای احاطه کرده شهر را لمس می‎کرد، ابر مانند سنگ فشرنده یک گور بر روی شهر قرار داشت. یک هوای راکد سنگین، مانند هوائی که از مرداب و باتلاق برمی‎خیزد و یک روشنائی وهم‎آورِ شبتاب از آن برمی‎خاست. یک بوی منزجر کننده از جوّ از رطوبت پر شده به بیرون می‎خزید. از ابر اما دائماً یک باران فوق‎العاده سرد می‎بارید. مسافر که از این باران خیس شده بود متوجه می‎شود که باران قرمز رنگ است و مانند خون دیده می‎گردد. زمین قهوه‎ای و سخت این باران را می‎نوشید، در حالیکه در این حال اما سخت و بقدری سرد باقی می‎ماند که موجودات در حال حرکت بر آن گهگاهی یک آه دردناک می‎کشیدند.

مسافر متوجه تعداد زیادی موجودات انسانی در اطراف خود می‎شود. آنها یک شباهت خاص با همدیگر داشتند، زیرا که همه دارای یک چهره رنگ‎پریده و یک حالت پریشان و رنجدیده بودند. آنها همه ردای بلندی بر تن داشتند، سرهایشان پوشیده نبود، و از موهایش یا خیلی بیشتر از جمجمه‎هایشان باران نفرت‎انگیز چسبنده قرمز می‎چکید.

اکثر آنها یا با کندی کسل کننده یا با عجله گیج کننده‎ای به این سمت و آن سمت می‎رفتند؛ بسیاری هم بی‎حرکت آنجا ایستاده بودند و به نظر می‎رسید که در افکار وحشتناکی غرق گشته‎اند. شکل طبیعی چهره‎هایشان تغییر کرده بود. بسیاری در امتداد دیوار بر روی زمین دراز افتاده بودند، در حالی که دیگران شکست خورده از یک خستگی ناگهانی بر روی زمین چمباته زده بودند. دیگران مانند دیوانه‎ها بی‎هدف گاهی اینجا و گاهی آنجا می‎رفتند.

آدم در یک نور ضعیف و نامطمئن همه جا می‎دید که چگونه بسیاری ناامیدانه با دست‎هایشان تقلا می‎کردند، در حالیکه چهره‎های متشنج‎شان از شکل طبیعی خارج می‎گشت، که چگونه دیگران بر روی زمین در تشنجی شدید به این سو و آنسو می‎غلطیدند. سکوت مسلط آن اطراف فقط توسط ناله‎ها، آه‎های بلند و به هم خوردن دندان‎ها قطع می‎گشت. اما در همه جا وحشت حاکم بود ...

مسافر از میان همه این موجودات تیره‎بختی که  به نظر می‎رسید او را نمی‎بینند می‎گذرد. خود او از وحشت پر بود، زیرا آنچه را که در آنجا می‎دید درک نمی‎کرد.

او به یکی از میدان‎های احاطه شده از دیوارهای به رنگ مه داخل می‎شود. دیوارها به اندازه‎ای مرتفع بودند که آدم با نگاه کردن به بالای آن تصور می‎کرد که انگار خود را در یک چاه عمیق می‎یابد. دقیقاً در وسط میدان یک سه پایه بزرگ آهنی قرار داشت که بر رویش یک گلدان از جنس همان آهن قرار گرفته بود. از دهانه گلدان یک شعله مخروطی شکل فوران می‎کرد. این شعله بدون آنکه باران بر آن تأثیر بگذارد با نور بنفش رنگی می‎درخشید و خود را با نور سرخ آسمان متحد می‎ساخت.

بسیاری از ساکنین این شهر در اطراف میدان ایستاده و یا چمباته زده بودند. چنین به نظر می‎رسید که همه در رنج و اندوه عمیقی غرق شده‎اند. با صدائی غمگین و با زبانی که برای فیلسوف ناشناخته بود از بدبختی خود شکایت می‎کردند، با این حال او محتوای حرف‎هایشان را خیلی خوب می‎فهمید.

آنها می‎گفتند: "او نزدیک می‎شود، اکنون او اینجاست، حالا آنجا و همه جا. ابر قطرات خونین بر سر ما می‎باراند. آیا باید مدام اینگونه باشد؟ ... آیا تا ابد ادامه خواهد داشت؟ اما نه، نه ... او می‎آید و ما را در اختیار خواهد گرفت. ما برده‎های او هستیم، اما چه کسی وجود او را برایمان آشکار خواهد ساخت؟ رمز و رازی که او را محصور می‎سازد ما را عذاب می‎دهد ــ تهدیدات او ما را به وحشت می‎اندازند! ... او کدام یک از ما را به چنگ خواهد گرفت؟ او، کسی که همیشه در میان ما حضور دارد بدون آنکه او را بشناسیم! آه، کدام خدا را باید ما صدا کنیم. آیا مگر او خدای یکتا نیست؟ ــ"

"توبه؟ ... آه، آیا توبه و بخشش برای اشتباهات و سرگردانی ما که دارای انواع مختلفی بودند عاقبت کافی نیست، زیرا با آنکه طبیعت ما مختلفند اما همه جا شبیه به هم هستند، زیرا که ما همه انسان بودیم. اما حالا چه هستیم؟ برای زندگان ما مرده‎ایم، اما ما به خوبی می‎دانیم که ما واقعاً نمرده‎ایم، زیرا که او هنوز خود را بر ما آشکار نساخته است. ما فقط می‎دانیم که ما خود را در امپراتوری و تحت قدرت او میابیم، که ما رعیت اراده او هستیم، بدون آنکه قدرت فرار از دست او را داشته باشیم. باران خونین مانند ناامیدی بر شانه‎های ما سنگینی می‎کند، سردی قدرت مانند یخ او مغز استخوان ما را منجمد می‎سازد، و بوی نامشخص و بخار تهوع‎آوری که از او نشأت می‎گیرد ما را خفه می‎کند."

"چه کسی را باید صدا کنیم و بگوئیم که او خود را نرم نمی‎سازد؟ برای گریختن از خشونت او چه باید بکنیم؟ آه، پس ما گرفتار قدرت چه کسی هستیم! ..."

"تمام رنج‎ها قابل تحملند ــ فقط نه آن رنج‎هائی که او تحمیل می‎کند: او، کسی که ما نمی‎شناسیمش."

"او نزدیک می‎شود. نفسش ما را لمس می‎کند. او اینجاست، اینجاست، در همه جاست. آه، او بالای سر ما است ..."

آنها لمس گشته از وحشت و اضطراب از جا برمی‎خیزند، و ناتوان برای ترک کردن آن محل بی‎هدف از یک سمت به سمت دیگر سرگردان بودند، آنها دست‎هایشان را حرکت می‎دادند، صورت‎شان را با ناخن می‎دریدند و بر سینه خود می‎کوبیدند. آنها فریاد می‎کشیدند، هق هق می‎کردند و زار زار می‎گریستند ــ اما اشگ‎هائی که آنها می‎چکاندند اشگ‎های خونینی بودند. مسافر نگاهش را به پیرمردی می‎دوزد که کنارش ایستاده بود و به نظر می‎رسید دچار روان‎آشفتگی‎ست و ناامید ریش خود را می‎کشید.

اما ناگهان یک سکوت حاکم می‎گردد و همه در سر جایشان بی‎حرکت می‎مانند. باران قطع می‎شود. شعله روشن بر روی سه‎پایه آهنی در خود فرو می‎رود و خاموش می‎گردد. سکوت عجیبی در اطراف حاکم می‎شود. یک احساس سرگیجه غیر قابل تحمل و یک تنش و ترس بی‎حد بر روح‎ها مسلط می‎شود. آدم حضور قدرت مرموز را احساس می‎کرد.

فیلسوف می‎بیند که چگونه پیرمرد در کنار او صورتش را به سمت آسمان بلند می‎کند، یک صورت که دیگر هیچ حالت انسانی نداشت، بلکه از یک جنبش ماوراء طبیعی حیرت‎انگیز پر شده بود، سپس پیرمرد ناپدید می‎گردد و ردای سیاهش که دیگر به آن محتاج نبود بر روی زمین می‎افتد.

در همین لحظه شعله گلدان آهنی دوباره به شدت نورانی می‎گردد. باران شروع به باریدن می‎کند. موجودات انسانی که از ترس مانند مجسمه‎ها شده بودند تأثیر بیگانه را که فلج‎شان ساخته بود از خود می‎پراکنند و از هر سمتی پا به فرار می‎گذارند.

آنها فریاد می‎زدند: "او آن را می‎داند! او حالا آن را می‎داند! او پیرمرد را در پنجه‎هایش دارد، و پیرمرد حالا او را چهره به چهره می‎بیند."

"ما اما هنوز هم طعمه ترسیم، زیرا که ما به طور مستمر کنار پرتگاه این رمز و راز ایستاده‎ایم، زیرا که وحشت از ناشناخته‎ها ما را پاره می‎سازد."

"آیا باید در نهایت برای به یقین رسیدن امیدوار به ورودش باشیم؟ اما، نه، دانستن یعنی وحشت، زیرا او خودِ وحشت است! ..."

فیلسوف در حالیکه اندیشناک ردای پیرمرد را که بر روی زمین باقی مانده بود تماشا می‎کرد می‎شنید که چگونه صدای آنها در دوردست محو می‎گردد. او گیج شده بود. کنجکاوی بسیار بزرگی او را می‎جَوید. در این هنگام زن کاملاً لختی را می‎بیند که باران سرخ بر بدنش جاری بود. زن با ناامیدی غم‎انگیزی ردای بر زمین قرار گرفته را برمیدارد، خود را با آن می‎پوشاند و آنجا چمباته می‎زند. در حالیکه مسافر از میان خیابان‎ها به رفتن ادامه می‎داد از میان چهار دروازه ورودی تازه‎واردانی به داخل هجوم می‎آوردند که بیوقفه شکایت می‎کردند.

او بسیاری از میدان‎های دیگر را می‎بیند که همه شبیه به میدان اولی بودند. او اندام از ترس لرزانی را می‎بیند که باران خونین بر رویشان می‎بارید و نور شعله سرخ گلدان آهنی آنها را روشن می‎ساخت. در این محل تیره‎بختان بسیاری سرگردان بودند و به نظر می‎رسید که بدبختی‎شان بی‎حد و مرز باشد. و همه جا آن نیروی نامرئی و وحشتناک قدرتش را بر آنها اعمال می‎کرد، به این نحو که ناگهان یکی از آنها را می‎گرفت و محو می‎ساخت، در حالیکه عذاب باقیماندگان در نتیجه آن همیشه بیشتر می‎گشت. با آنکه این نیروی ناشناخته مرتب یکی از آنها را محو می‎ساخت اما از تعداد آنها کم نمی‎شد، زیرا بیوقفه اندام‎های جدید از دروازه‎های باز به داخل هجوم می‎آوردند. آنها نسبت به تک تک کسانیکه با محو گشتن به رمز و راز آشنا می‎گشتند حسادت می‎کردند، در حالیکه آنها مجبور بودند هنوز هم در سیاهی جهل باقی بمانند. عذاب تردید آنها را می‎جَوید، آنها از وحشت در یک هیستری زندگی می‎کردند، هیچ پرتو امیدی ساکنین شکنجه دیده شهر مردگان را روشن نمی‎ساخت.

بنابراین فیلسوف این شهر را اینگونه یافت؛ او بدون استراحت کردن شصت ساعت در آن شهر می‎رفت، بدون آنکه مؤفق شده باشد به مرکز شهر که مرگ در آنجا اقامت داشت برسد.

مرکز شهر توسط یک دیوار مدور بزرگ ساخته شده از مرمر باشکوهی احاطه شده بود که چهار مسیر بزرگ اصلی شهر در آنجا به هم می‎رسیدند. در درون این دیوار مدور یک دیوار دیگر وجود داشت که اما فقط دارای دو درب ورودی بود و در واقع یکی به سمت طلوع خورشید و یکی به سمت غروب خورشید. هنگامیکه فیلسوف به داخل گام می‎نهد خود را در مقابل یک گنبد عظیم می‎یابد که به نظر می‎رسید درب ورودی ندارد. او پر از هجوم غیر قابل مقاومت یک اکتشاف به دور گنبد می‎گردد و عاقبت متفکرانه می‎ایستد. در این لحظه چند سنگ در مقابلش محو می‎گردند و روزنه کوچکی در گنبد ایجاد می‎شود که امکان ورود او را ممکن می‎ساخت. او داخل می‎شود و خود را در زیر گنبد فوق‎العاده مرتفعی می‎یابد که در رأس آن یک سوراخ گرد وجود داشت و از میانش باران و نور قرمز رنگ آسمان به درون نفوذ می‎کردند. قطرات خونین یک صفحه بزرگ فلزی سرب رنگ دوی زمین را پوشانده بود.

پس بنابراین این مرکز شهر بود.

پس از رسیدن مسافر به آنجا صفحه فلزی آرام از جا بلند می‎شود و پله‎کان سنگی‎ای را نمایان می‎سازد که خود را در تاریکی گم می‎ساخت. او شجاعت به خرج می‎دهد و از پله‎ها پائین می‎رود؛ صفحه فلزی بلافاصله در پشت سر او با صدای خفه‎ای می‎افتد. او در محاصره تاریکی مدت بسیار طولانی از پله‎های باریک مارپیچ پائین می‎رود.

عاقبت به یک سرسرای کوچک حک شده در سنگ می‎رسد که توسط یک پرتگاه عمیق احاطه شده بود.

در آنجا شبِ جاودانه زندگی می‎کرد. سکوت مرگباری در اطراف حاکم بود؛ از پرتگاه یک سرمای نابود کننده صعود می‎کرد.

گرچه چشمان پیرمرد متجاوز دلیر قادر به تشخیص اطرافش نبودند، اما او یک آگاهی روشن از اینکه کجا است داشت. از جهاتی حتی به طور کامل می‎دانست که عاقبت به مقصدِ سفرش رسیده است. او نیرویش را جمع می‎کند و خود را کاملاً بر روی پرتگاه مرگ خم می‎سازد تا از او سؤال کند.

او هیچ چیز نمی‎دید ــ پرتگاه از تاریکی و مه متراکمی پر بود.

ناگهان خشم دیوانه‎واری او را در بر می‎گیرد.

او فریاد می‎کشد: "ظالم، تو ظالم! حامل وحشت! جلاد هر آنچه که هست، تو نباید طولانی‎تر کسی مانند من را مسخره کنی. تو فقط برای کسانیکه بر روی زمین راه می‎روند یک رمز و رازی، اما من حالا با انداختن خود به درون پرتگاه رازت را کشف خواهم کرد. حالا تو خودت را به من نشان خواهی داد ــ من می‎خواهم بمیرم ــ اما بدانم ..."

سپس این انسان تلاش می‎کند خود را به درون پرتگاه مرگ پرتاب کند ــ ــ اما پرتگاه او را نمی‎پذیرفت! ــ تاریکی از گشودن خود برای او خودداری می‎کرد، و او با وجود انرژی خشمگین قادر نبود بر انجمادی غلبه کند که ناگهان هر حرکت اعضای بدنش را فلج ساخته بود:

در این لحظه او سرنوشت وحشتناکی که دچارش شده بود را می‎شناسد. او محکوم شده بود در آن راه باریک که در محاصره امپراتوری مرگ بود باقی بماند، بدون آنکه بتواند بمیرد یا به سرزمین زندگان بازگردد، محکوم به چرخیدن به دور پرتگاه تا ابد شده بود، محکوم شده بود خود را بر روی تاریکی پرتگاه خم سازد و بیهوده برای یافتن مرگ به مه درون آن چشم دوزد و در این حال یک کنجکاویِ مدام در حال رشد روحش را بخورد، و توسط وحشت و تردیدی بی‎پایان شکنجه گردد و بانگ شکایت ناامیدانه‎اش ناشنیده در تاریکی انعکاس یابد.

سرنوشت حتمی او هنوز مانند مرگ خیلی دور بود.
https://www.youtube.com/embed/LkcKn9FFTys