من و سگ خانم(پ).

گاهی انسان در زندگی خود چیزهائی می‎بیند یا می‎شنود که مانند قصه زیر غیر قابل باورند:

ساعت پنج صبح با اتوبوس به سمت خانه آقای (پ) حرکت می‎کنم. قرار بر این بود که ساعت هفت او را از آن سر شهر به سمت دیگر شهر برای رفتن به مطب دندانپزشک همراهی کنم و دوباره به خانه بازگرداندم. برای رسیدن به خانه آقای (پ) باید یک ساعت و چهل دقیقه با اتوبوس، مترو و تراموا می‎رفتم. بعد از سوار شدن به تراموا صدای موزیک را کمی کمتر می‎کنم و به برگه مأموریت دوباره نگاهی می‎اندازم: تلفظ نام خیابان سخت بود و من چند بار آن را زیر لب تکرار کردم که اگر پیدا کردن خانه سخت بود برای کمک گرفتن از رهگذران لااقل نام خیابان را صحیح ادا کنم. سمت راست برگه در قسمت لیست معلولیت‎های جسمانی کنار «نابینا» ضربدر زده شده بود.

هنوز لحظه‎ای از تلاشم برای تجسم قیافه آقای (پ) نگذشته بود که قطار به ایستگاه مورد نظر می‎رسد و من پیاده می‎شوم. با اینکه هوا هنوز تاریک و آنجا هم مانند تمام محل‎های حومه برلین سرسبز، پر درخت، خالی از رهگذر و خیابان‎های فرعی فراوان بود، اما پیدا کردن خانه به اشکال برنخورد و من پس از دوازده دقیقه به خانه شماره هفت می‎رسم. زنگ طبقه پنجم را می‎زنم و با شنیدن صدای زنی با گفتن صبح به خیر خودم را معرفی می‎کنم. زن با صدائی خسته می‎گوید: "طبقه پنجم دست راست" و درب ساختمان پس از چند لحظه باز می‎شود. پس از داخل شدن به ساختمان نگاهی به آسانسور می‎اندازم و از پله‎های کنار آن بالا می‎روم.

خانمی نشسته بر روی ویلچر درب خانه را باز و مرا دعوت به داخل شدن می‎کند.

نه تنها صدای همسر آقای (پ) خسته بود بلکه نگرانی هم در چشمانش موج می‎زد.

خانم (پ) مرا به آشپزخانه دعوت می‎کند و در حال هدایت کردن ویلچر الکتریکی‎اش به آشپزخانه می‎گوید: "متأسفانه (پ) یک ساعت پیش حالش بد شد و او را با آمبولانس به بیمارستان بردند، امیدوارم از اینکه نتونستم زودتر به شما خبر بدهم و از آمدن بازدارم بتونید من رو ببخشید."

من به عکس قاب شده مرد جوانی که به دیوار راهرو آویزان بود نگاهی می‎اندازم و بدون آنکه جوابش را بدهم می‎پرسم: "این عکس آقای (پ) است؟"

خانم (پ) سرش را به سمت عکس می‎چرخاند، آهی می‎کشد و می‎گوید: "نه، عکس پسرم است که به آمریکا مهاجرت کرده"، و پس از ورود به آشپزخانه از من دعوت به نشستن می‎کند. من حالا می‎توانستم چهره‎اش را بهتر تماشا کنم. خانم (پ) آنطور که صدایش نشان می‎داد آنچنان پیر هم نبود، خودش گفت شصت ساله است و شوهرش شصت و دو سال دارد.

پاهای خانم (پ) از ده سال پیش در اثر تصادف با اتوموبیل فلجند و آقای (پ) مادرزادی نابیناست. آنها در یک مهمانی با هم آشنا می‎شوند و سه ماه بعد از این آشنائی با هم ازدواج می‎کنند. مایک، پسر خانم و آقای (پ) در بیست سالگی به آمریکا می‎رود و در حین تحصیل با دختری آمریکائی به نام مارگرت ازدواج می‎کند و در آنجا ماندگار می‎شود.

خانم (پ) می‎پرسد قهوه می‎نوشید و قبل از اینکه من جواب بدهم برایم در فنجانی قهوه می‎ریزد.

من حالا به سگی که داخل آشپزخانه شده بود و به من نگاه می‎کرد و پاهایم را بو می‎کشید نگاه می‎کنم و از خانم (پ) می‎پرسم: "چرا نگرانید؟"

"نمی‎دونم با مایک چکار کنم؟"

من دستی به سر سگ می‎کشم، سگ دستم را می‎لیسد و من می‎گویم: "خانم (پ) نگران نباشید، شما چه کار می‎تونید از این راه دور برای مایک بکنید، پسرتون و خانم آمریکائیش حتماً حالا در حال خوش گذراندن هستند.

نگرانی چشمان خانم (پ) با کمی تعجب مخلوط می‎شود و می‎گوید: "من برای پسرم نگران نیستم، من نگران مایک هستم، ــ و با اشاره دست سگ را نشان می‎دهد. مایک از یک ساعت پیش تا حالا هنوز ادرار نکرده! او هر روز ساعت شش همراه شوهرم پائین می‎رفت، هم ادرار می‎کرد و هم هوای تازه می‎خورد. حالا مرتب از این اتاق به اون اتاق می‎ره و با اینکه می‎دونه (پ) خونه نیست اما باز هم دنبالش می‎گرده. من نمی‎تونم ببرمش بیرون و نمی‎دونم چه باید بکنم."

من جرعه‎ای از قهوه‎ام می‎نوشم، از جایم بلند می‎شوم و می‎گویم: "نگران نباشید، من مایک را برای هواخوری می‎برم بیرون."

خانم (پ) به اندازه‎ای از این خبر خوشحال می‎شود که نزدیک بود معجزه‎ای رخ دهد و بر روی پاهایش بایستد. من هم از اینکه توانسته بودم به این سادگی نگرانی یک انسان را برطرف سازم خوشحال بودم.

مایک که انگار جریان را بو کشیده بود خودش را به پاهایم می‎مالید و به درب خانه نگاه می‎کرد.

من یک بار دیگر دست به سر و گردنش می‎کشم و از خانم (پ) می‎پرسم: "تا کی می‎تونه مایک بیرون بمونه؟"

"تا وقتیکه شما مایل باشید."

"نباید چیزی به گردنش ببندم؟"

"نه، لازم نیست، حرف شنو است."

"اجازه دارم بهش شیرینی بدم؟"

"نه، شیرینی برای دندوناش ضرر داره و باعث چاقی می‎شه. مایک خیلی دوست داره قبل از نهار میوه بخوره، سیب و خیار خیلی دوست داره. اما من امروز میوه ندارم و مغازه میوه فروشی چهار چهاراه با اینجا فاصله داره."

حالا من و مایک بیرون از ساختمان بودیم و هوا روشن شده بود، مایک طوری با من رفتار می‎کرد که انگار سال‎هاست با هم دوستیم. از بین پاهایم رد می‎شد، گاهی بر روی دو دست و گاهی بر روی دو پا راه می‎رفت و هر بار بعد از این هنرنمائی‎ها توقع داشت چیزی به عنوان جایزه برای خوردن به او بدهم. اما من چیزی همراه خود نداشتم و قرار بود مایک پس از رفع حاجت مغازه میوه‎فروشی را به من نشان دهد.

من سه بار محل ادرار مایک را اشتباه حدس زدم؛ یک بار در کنار یک درخت کاج بزرگ و زیبا، یک بار در کنار درب ورودی یک خانه که به نظر می‎رسید باید چند سگ از آن محل برای ادرار استفاده کرده باشند و یک بار هم کنار ایستگاه تراموا، زیرا آنجا هم بر روی زمین آثار ادرار تازه چند سگ به چشم می‎خورد!

مایک اما این سه محل را فقط لحظه کوتاهی بو کشید و دوباره به راه افتاد. او در جائی ادرار کرد که من هرگز فکرش را نمی‎کردم.

چند قدم مانده به اولین چهارراه چراغ راهنمائی قرمز می‎شود. من توقف می‎کنم و به مایک می‎گویم: "بشین!". مایک اما حرف شنوی نمی‎کند، کمی از من فاصله می‎گیرد و می‎ایستد. من در حال خواندن نام خیابان بودم که صدای شر شر ادرار کردنش را می‎شنوم. مایک بدون آنکه یکی از پاهایش را بلند کرده باشد به چراغ خیره شده بود و ادرار می‎کرد. من به او می‎گویم "پاک آبرومون رو بردی" و به اطراف نگاه می‎کنم، اما بجز من و مایک کسی در آن حوالی دیده نمی‎شد. با قطع شدن صدای شر شر ادرار چراغ راهنمائی هم سبز می‎شود و ما به راه می‎افتیم.

مایک در فاصله میان اولین چهارراه و دومین چهارراه باز هم چندین بار محل‎های از ادرار مرطوب گشته را بو کشید و زود رد شد. وقتی به دومین چهارراه رسیدیم چراغ راهنمائی رنگ سبز را نشان می‎داد و مایک بعد از نگاهی به چراغ به سرعت قدم‎هایش افزود و ما از خیابان سریع گذشتیم. چراغ سومین چهارراه قرمز بود، مایک این بار بر روی باسن و پاهایش می‎نشیند، گاهی به من نگاه می‎کرد و گاهی به چراغ راهنمائی. از این چهارراه نه ماشینی عبور می‎کرد و نه وسیله نقلیه دیگری. در این وقت پسر جوانی از کنار مایک قدم به خیابان می‎گذارد و آرام از عرض خیابان عبور می‎کند، مایک ناگهان می‎ایستد و چند پارس بلند می‎کند، پسر جوان سرش را برمی‎گرداند، به مایک نگاه می‎کند و انگشت میانی دست مشت کرده‎اش را نشان می‎دهد، مایک چند بار دیگر انگار که بخواهد دزدی را بگیرد پارس می‎کند، در این وقت چراغ سبز می‎شود و من به مایک می‎گویم: "آرام باش"، اما مایک انگار که بخواهد به من بگوید "قانون، قانون است، رنگ قرمز یعنی ایست و رنگ سبز یعنی برو" پارس آرامی می‎کند و ما از خیابان می‎گذریم.

بعد از رسیدن به مغازه میوه فروشی از مایک می‎پرسم "سیب می‎خوای یا خیار؟" و مایک با اشاره سر سیب‎ها را نشان می‎دهد. 

در حالیکه مایک خوشحال سیب سرخ بزرگی را در میان دو دست خود نگاه داشته و به آن دندان می‎زد تصور پسر جوان در حال نشان دادن انگشت میانیش دوباره برایم زنده می‎گردد. از اینکه در برابر این عمل ناشایست پسر از مایک دفاع نکردم کمی شرمگین می‎شوم و برای آرام ساختن وجدان زیر لب می‎گویم: "من و تو در اینکه «جواب ابلهان خاموشی‎ست» حتماً هم ‎عقیده‎ایم، مگه نه؟"

https://www.youtube.com/embed/Y7DbEmNukh8