ترس.

اگر بتواند جهنمی وجود داشته باشد بنابراین بطور یقین آن فقط زمانی از ترس بی نام است. زیرا هیچ چیز وحشتناک‎تری از ترس وجود ندارد. درد جسم و درد روح به پای احساس دیووانه‎وار وحشتی نمی‌رسد که اندام را فلج می‌سازد و واژه را به یخ و قلب را به آتشفشانی که روز و شب می‎تپد و می‎جوشد مبدل می‌کند. متولدین در جهنم که ترس را اختراع کردند می‎دانستند که ترس حواس و افکار انسان‎ها را می‎دزدد. و با این حال افراد بیشماری در برابر آن مقاومت کردند و فقط بخاطر یک فکر و یک اعتقاد از میان عذاب به سمت مرگی عبور کردند که مانند مرهمی نیروهای در حال خاموش گشتن آنها را احاطه می‎کرد. و در حالیکه جلادان‎شان در جهنم درنگ می‎کردند فقط یک فکر این انسان‎ها را به بهشت حمل می‎کرد. از این جهت، آه ای روح، اگر وحشت تو را آشفته سازد فقط به دلیل مردد بودن توست، زیرا باورت محکم نیست، زیرا تو دارای این اعتقاد نیستی که بالاترین خرد اگر هم تمام جهان بر علیه‎ات حرکت کند تو را روشن می‎سازد. تو از یاوه‎گوئی مردم می‎ترسی، این چیز کوچک چنان برایت غیرقابل تحمل است که بجای ابراز شادانه اعتقاد خود این مردم را در مراسم مولوخ قربانی می‎کنی. دلیل این کار جلوس مسیحیت بر اورنگ و بجای مورد آزار و تمسخر و شکنجه قرار گرفتن در جامه‎های طلائی در گردش بودن است. در آن زمان هیچکس شک نمی‎کرد و همه به سوی مرگ می‎رفتند. شک زاده سستی و زندگی دلپذیر می‎باشد. کسیکه رنج می‎برد شک نمی‎کند بلکه در اعتقادش همیشه راسخ‎تر می‎گردد. تو اما در نازپروردگی بزرگ شده‎ای، در صمغ کُندر کلیسا که احاطه‎ات می‎سازد و از تو طلب هیچ نبردی نمی‎کند، و در این لحظه سختی با ابزار شکنجه‎اش ترس مانند چیزی ناشناخته و وحشتناک با تو ملاقات می‎کند.

ترس وحشتناک است. ترس صد سر دارد و هزاران چنگال، ترس اصلاً چهره و بدن ندارد و این ترس را خیلی وحشتناک می‌‎سازد. فِم مقدس برای وحشتناک‎تر جلوه کردن ماسک بر چهره می‎گذارد. همین کار را هم ترس انجام می‎دهد. ترس ظاهری قابل تشخیص ندارد بلکه خود را بر قلب و اعضای بدن تو می‎نشاند و عقلت را می‎دزدد. اما باز این بدن است که تو را ضعیف می‎سازد، زیرا همان فکری را می‎کنی که قبل هم می‎کردی و تو به این آگاهی. ترس از بستر مرگ بدتر از مرگ است، ترس از یک صحبت نابود کننده وحشتناک‎تر از صحبت با انسانی‎ست که فقط زمان کوتاهی بر تو غالب گشته و نمی‎تواند تا ابد شکنجه‎ات کند.

ترس از غیر عادلانه رفتار کردن، ترس از عملی که تو صحیح می‎پنداری و البته نمی‎دانی آیا به نتیجه خوبی خواهد رسید، ترس از اینکه نکند کلمه‎ای که به کار برده‎ای به کس دیگری صدمه برساند، ــ اما آیا مگر نمی‎بینی که کل طبیعت در ترس است؟ همه از تو، همان راهزنی که تمام جانداران را می‏‎خورد در ترسند، و وقتی یکی از این موجودات مضطرب و بدگمان خودش را با نرمی به تو تکیه دهد و فکر کند که تو برایش خوبی می‎خواهی شادیت بی مرز می‎گردد. تو چگونه می‎خواهی شایسته این اعتماد گردی؟ مگر چه کاری انجام داده‎ای که پرنده و گوزن، پروانه و مارمولک بخواهند به تو اعتماد کنند؟ زیرا حتی حیوانات خانگی هم همه در معرض مرگ قرار گرفته‎اند، تو به آنها فقط بخاطر خودت غذا می‎دهی و نه برای نفع آنها. و بعد تو فقط به تنهائی می‎خواهی حس ترس را نشناسی؟ آیا شایسته آن می‎باشی؟ تو می‎توانستی چنین فقیر نباشی آنطور که فعلاً هستی، اگر تو از آن چیزی تغذیه می‎کردی که برایت رشد می‎کند و به استقبالت می‎آید، و رنج نمی‎برد، بلکه رسیده می‎گردد و بدون مداخله تو خودش می‎افتد. تو اما باید زندگی را قطع کنی و حتی موجودات بی گناه را تعقیب کرده و عذاب دهی، آیا از اینکه تمام حیوانات از برابرت به عنوان بی رحم‎ترین دشمن می‎گریزند غمگین نمی‎گردی؟

و تو می‎خواهی چشم نداشته باشی؟ تو باید بخاطر رنج رساندن جریمه بپردازی. تو از چاقوئی که می‎خواهد شفایت دهد می‎ترسی ولی اجازه می‎دهی حیواناتی را که سالمند قطعه قطعه کنند، آیا به این خیال که از این طریق زندگی فلاکت‎بارت را طولانی سازند؟ از طرف دیگر ترس در برابر مرگ صرفاً فیزیکی می‎باشد، زیرا که روح وقتی جسم در برابر مرگ به ترس دچار می‎گردد اغلب رهائی را آرزو می‎کند. ای روح، آیا برایت کاملاً واضح نگشته که این فقط جسم است که از بین رفتن موقت را دوست نمی‎دارد؟ البته جسم زندگی قوی خود را داراست، نه تو و نه هیچ حیوانی نمی‎خواهد بمیرد، اما ای روح، تو خیلی خوب آگاهی که برای ترک کردن این خانه تنگ و شناختن فضای بی پایانی که تو را از نزدیک احاطه کرده و فضائی که از تو تا هنگام آزادی‎ات پنهان خواهد ماند مرگ را آرزو می‎کنی. جسم تو از گرسنگی و سرما می‎ترسد، نه ای روح؛ تو نه گرسنگی حس می‎کنی و نه سرما، برای این منظور کافی‎ست که فقط یک فکر تو را در بند خود گرفتار سازد.

ترس تو را اغلب احمق می‎سازد، چنان احمق که تو دست به کارهای اشتباه و رسوائی‎آور می‎زنی، زیرا تو دچار ترس بودی و با آن قضاوتت را تیره ساخته‎ای. ترس از انسان‎ها، آیا این یک احساس ننگینی نمی‎باشد؟ و با این وجود در تمام اقدامات خود را دخالت می‎دهد، در گفتارها، در حالت یک چهره که در تضاد با احساس واقعی‎ست. ترس تو را چنان زیاد خوار می‎سازد که می‎تواند حتی به بیچاره‎ترین انسان و به یک دروغگو مبدل سازد. ای روح! تو اما احتیاجی به غیرواقعی بودن نداری! یک مسیحی که گذاشت توسط حیوانات وحشی پاره پاره گردد صدها مسیحی به بار آورد: یک واژه دلیرانه از تو به بسیاری کمک خواهد کرد تا شجاعت داشته باشند و به حقیقت یا آنچیزی که برای حقیقت به حساب می‎آورند معترف گردند، ما باید اغلب به بازتابی از حقیقت بسنده و از آن مانند نماد مقدسی دفاع کنیم، چون حقیقت واقعی تا قادر گشتن ما به تحملش بر ما پوشیده می‎ماند. اگر ما مجبور می‎گشتیم در برابر یک تهاجم از خارج از زمین دفاع کنیم بنابراین همه با هم ناگهان برادر می‎گشتیم، زیرا در این حالت دیگر نه مرزی می‎توانست وجود داشته باشد، نه دشمنی خونی و نه اختلافی، آری مردم فراموش می‎کردند که تا حال به چه خاطر با هم می‎جنگیدند و دو دسته بودن خود را کاملاً غیرقابل درک می‎یافتند؛ بنابراین بخاطر نبرد برای دفاع از زمین در برابر یک دشمن خارجی همه برای همدیگر ضروری می‎گشتند. فقط کفایت می‎کرد که یک ستاره تهدیدکنان نزدیک گردد و از ترس نابودی همه انسان‎ها برادر می‎گشتند. شاید ترس تحمل گشته در تنهائی برای تمام زمان باعث انزوا گردد. ترسِ با هم تحمل گشته اما تمام قلب‎ها را با ریسمانی اغلب ناگسستنی به هم پیوند می‎دهد.

از آنجا که قصه و افسانه‎ها اغلب بسیار حقیقی‎تر از به اصطلاح داستان‎ها می‎باشند، به این ترتیب شاید افسانه‎های کتاب مقدس از یک بهشت بسیار حقیقی‎تر از دانش تاریک آموخته گشته ما در مدارس باشد که حالا باورشان می‎کنیم.

شاید در زمانی یک چنین سرزمین مقدسی بوده باشد و فقط وقتی ترس ظاهر گردیده به یک نوع جهنم مبدل گشته است. اما آگاهی از امکان یک بهشت آسمانی در انسان‎ها باقی ماند و حالا در هر لحظه‎ای برای نزدیک شدن به این وضعیت مقدس تلاش می‎کنند، حتی با قتل و قتل نفس، چون آنها معتقدند که راه به سوی این سعادت مقدس را دیگری به روی او سد کرده است. کسانیکه در پائین ایستاده‎اند از بزرگان و ثروتمندان در وحشتند و فکر می‎کنند که آنها بهشت را از آنها می‎گیرند، و کسانیکه در بالا ایستاده‎اند می‎ترسند به قتل برسند و به این ترتیب بجای آنکه آنها تا جائیکه در توانشان است به همدیگر یاری رسانند یکی از دیگری در وحشت است. اگر آدم می‎توانست پی ببرد که یکی دست‎های بیشتری و دیگری کارهای فکری بیشتری باید انجام دهد بنابراین آدم چنین حریصانه به همدیگر نگاه نمی‎کرد بلکه به آنچه تقدیر تعیین کرده است راضی می‎بود.

آیا اصلاً می‎دانیم که آیا ما در یکی از زندگی‎های گذشته خود تمام اینها نبوده‎ایم، یا در یکی از زندگی‎های بعدی آن نخواهیم گشت که دیگران می‎باشند؟ بعضی‎ها باید در این زندگی سنگ‌کوبی کنند چون ثروت خود را از دست داده‎اند و برای چیزهائی که دیگران قادر به انجام دادنشان می‎باشند به درد هیچ چیز نمی‎خورند. شاید وضع موجودات مختلفی که ما از کنارشان می‎گذریم نیز به این نحو باشد. اگر ما برای خدمت به دیگران به اندازه کافی بالغ باشیم باید در یکی گرسنگی بکشیم، در دیگری باید مخترع باشیم و در نفر سوم بر بلندای بخشش بایستیم.

ترس! چگونه می‎توانست ترس افزایش یابد اگر ما می‎دانستیم که چه چیزهائی بوده‎ایم و هنوز چه چیزی‎هائی باید بشویم! شاید ما یک بار جنایتکار بوده‎ایم! شاید انسان‎ها اگر می‎توانستند ببیند که این روح چه کارهائی کرده است از ما دوری می‎گزیدند! شاید ترس همراه همیشگی ما باشد، اولین همراه اشتباهات پیشینی که ما هنوز هم باید کفاره‎اش را پس دهیم. افراد بسیاری نمی‎خواهند قبول کنند که بر روی زمین بخاطر هر واژۀ قبلاً اندیشه نشده‎ای، هر رفتار خودخواهانه و هر عملی که به تکامل بشریت صدمه رسانده باید کفاره پس بدهند. یا اینکه احساس تاریک انتظار کفاره گناهانمان است که در قلب ما ترس ایجاد می‎کند؟

این ترس توسط ایمان سادۀ کودکان قابل درمان است. اما امروزه ایمان کودکانه تنزل مقام یافته و علم را بجایش آورده‎اند و درک نمی‎کنند که علم در یک سده دچار چنان نوساناتی می‎گردد که امروز آنچه دیروز حقیقت داشته غلط می‎گردد. چگونه باید از علم یک دین ساخت؟ مسیحیت کهنه شده به حساب می‎آید. اما تا زمانیکه هنوز یک انسان هم موعظه سر کوه را مراعات نکند مسیحیت هنوز فرا نرسیده است چه برسد به اینکه کهنه گشته باشد.

اگر در تمام طبیعت ترس زندگی نمی‎کرد بنابراین ما مجاز بودیم که خود را برای چیزی خارق‎العاده بد و بی ارزش به حساب آوریم، اما حالا می‎بینیم در وسط زیباترین طبیعتی که هدایایش را به رایگان تقسیم می‎کند و می‎خواهد تمام چشم‎ها را شاد سازد بی گناهان به همان اندازه مبتلا می‎گردند که ما به آن دچار می‎باشیم. اما زمین احتیاج ندارد یک جهنم باشد و برای افراد بسیار زیادی چنین است، آری شاید حتی برای اکثر مردم. زیرا حتی وقتی ترس به پایان می‎رسد باز اثرات محو ناگشتنی‎ای هم در روح و هم در جسم از خود باقی می‎گذارد: ترس مانند آتش ویران‎سازی انسان‎ها را تا مغز استخوان می‎سوزاند. زخم‎های بجا مانده از آن بارها و بارها درد می‎آورند و چیزی بی اهمیت آنها را انگار که هرگز شفا نیافته بوده‎اند دوباره به صف می‎کند.

یک جتسیمانی منتظر همه می‎ماند، فقط او تعریف نمی‎کند که از این کار رنج کشیده است. گاهی می‎شود از همدردیش با دیگران فهمید که این رنج بر یک انسان منتقل گشته است، گاهی اوقات هم از خجالت و کار به ظاهر سخت کناره‌گیری از کل جهان. ترس تأثیر مختلفی بر طبیعت می‎گذارد. تو اما ای روح، اگر تو در میان برزخ ترس ایستاده‎ای بنابراین ساکت بمان و نخواه که به رنج پایان دهی. رنج یک پایان دارد، فقط پر از اعتماد باش! پایداری ترس هم مانند تمام تجربه‎های خاکی اندک است. ترس فقط به نظرمان ابدی می‎آید، حتی به هنگام سردرد و دردهای نوع دیگر. شادی اما هرچه هم طول بکشد باز کوتاه است.