طاعون.

طاعون به ناگهان شایع گشت. هیچکس نمی‎دانست که از کجا آمده و هیچکس نمی‎دانست که در کدام خانه ظاهر گشته بود.

اروپائی‎ها ابتدا آن را وقتی متوجه گشتند که فانوس‎های سرخِ مرگِ چینی در یک شب بسیار بیشتر از حد معمول در مقابل آلونک‎هایِ کوچک می‎سوختند، که بیفروست را قاب می‎کردند، که مانند یک جادۀ نورانیِ گسترده و سفید از میان تعدادِ بیشماری کوچۀ تاریکِ پیچ در پیچِ شهر هاربین می‎گذشت.

برای یک سرهنگِ روسی چنین اتفاق می‎افتد که رانندۀ سورتمۀ سه اسبه‎اش ناگهان در هنگام حرکتْ از پشت به داخل سورتمه و مستقیم بر روی شکم چاقِ سرهنگ می‎افتد. و هنگامیکه سرهنگ قصد داشت تازیانۀ کوتاهش را بردارد تا با آن رانندۀ مست را سر عقل آوردْ او یک جفت چشم شیشه‎ای می‌بیند که وحشتِ مرگ آن را به شکلِ گسترده‌ای گشوده بود. و یک نفسِ وحشتناکِ مرگ از دهانِ باز به استقبالش می‎آید. رانندۀ سورتمه هنوز چند بار به سختی درون کاهِ داخلِ سورتمه بریده بریده نفس می‎کشد، سپس با آخرین تلاش خود را نیمه بلند می‎کند، چند بار هوا را می‎بلعد، و سپس یک ابر خونینِ بزرگ، غلیظ و سیاه و هوائی پُر از بویِ سمیِ تمامِ ریه‎اش را بر روی پالتویِ خزِ خاکستری رنگِ سرهنگ قی می‎کند و سپس در کاهِ خون‎آلودِ سورتمه می‎افتد.

خون فوری بر روی دستکش و پالتویِ خزِ کلفتِ سرهنگ یخ می‎زند.

سرهنگ به کافه‎تریایِ هنگِ خود آمده بود، بسیار هیجانزده، او همه را از خود دور می‎ساخت و بی‎وقفه مانند یک دیوانه فریاد می‎کشید. جذبۀ وحشت بر او غلبه کرده بود. او پس از نیمساعت کج بر رویِ میز غذا افتاده و در حال سقوطْ تمام رومیزی را با خود کشیده بود، و خونی که از ریه‎اش فوران می‎زد خود را با غذا مخلوط و در این سوپِ گرم به اطراف شنا می‎کرد.

وقتی افسران سقوط کردن او را می‎بینندْ همه عقب می‎کشند، هیچکس او را لمس نمی‎کرد، یکی از افسران بقیه را از سالن به بیرون هُل می‎دهد. آنها در بیرون به سمتِ سورتمه‎هایشان هجوم می‎برند و از آنجا می‎رانند؛ آنها می‎گذارند راننده‌های سورتمه به اسب‎ها شلاق بزنند تا برندۀ یک فاصله از مرگ شوند، مرگی که آنها را از پشت سر تعقیب می‎کرد، نشسته بر روی یک اسبِ سیاهِ استخوانی که صدایِ رکاب و دهنه‌اش مانندِ یک ناقوس کوچک در گوش‎هایشان طنین می‎انداخت. هیچکس سرش را برای دیدنِ دیگری نمی‎چرخاند، همه از وحشت لال شده بودند. و از هر جائیکه سورتمه‎هایشان در این تعقیبْ موفق به عبور می‎گشتْ افراد مُرده را می‎دیدند که سقوط کرده و در جاده به شکل رقت‎انگیزی جان داده بودند، در وسطِ جاده جان داده بودند، و سورتمه‎ها از رویشان می‎راندند، و خونِ افرادِ افتاده بر زمین بر تیغه‎های سورتمه‎ها می‎پاشید. حدود عصر، در ساعت پنجْ جاده‎هایِ شهر هاربین خالی از انسان بود.

دیگر هیچ سورتمه‎ای بر روی جاده‎ها نمی‎راند، دیگر هیچ یونیفرمِ روسی خود را نشان نمی‎داد. دیگر هیچ زنی از سالن‎های رقص اجازه دیدن خود را نمی‎داد. و در آسمانِ شبانۀ زرد و سفیدی که از سرما می‎لرزیدْ سرِ طاعون مانندِ ابرِ سیاهی ظاهر می‎شود و با یک خندۀ وحشتناکِ غیر قابل شنیدن شهر هاربین را اشغال می‎کند، شهر بزرگِ هاربین را، کلانشهر استپ‎ها را، بهشتِ شوخِ گناهان را.

https://www.youtube.com/embed/K67VPq5LY3s