جشن صلح.

برف از آسمان خاکستری رنگ که عبوس به پائین نگاه می‎کند بی‎صدا فرود می‎آید. برف کلبه‎های کم ارتفاع آهنگرانِ فقیر میخ‎سازِ دهکده‌ای را که با یک پیچ طولانی خود را در یک دره تنگ گسترش می‎دهد پوشانده بود. بالاتر، جنگل پوشیده از برف از همه جا مانند همسایه‎ای رو به پائین به خانه‎ها نگاه می‎کند. کوه‎ها از هزاران سال پیش با عظمت در حال نگهبانی از دره در پشت جنگل ایستاده‎اند. امروز صدای غرش آبِ وحشی‎ای که از بهار تا پائیز بسیار بی‎پروا و تشنۀ آزادی از کوه‎ها با سر و صدا به پائین جاری می‎شود به سختی قابل شنیدن است، زیرا آب حالا در زیر پوسته یخِ از برف پوشیده شده از نزدیک کلبه‎ها روان می‎گشت.

برف اما در جائیکه جاده از میان شکاف یک صخره می‎پیچد بر روی یک خانه کوچک ساکت‎تر و شبح‎وارتر قرار دارد. خانه پوسیده و لرزان با شیشه‎های کور پنجره‎ها و آخور ویرانِ بُزها به بیرون نگاه می‎کند. در این خانه زیمر پیر که در روستای جنگلی زیمرس کریستیان نامیده می‎گشت زندگی می‎کند. زنش مدت‎هاست که آنجا در کنار دیوارۀ کوه به گور سپرده شده است، جائیکه صلیب‎ها و فرشتگان در زیر نور خورشید می‎درخشند. پسرش، تنها فرزند این ازدواج، سال‎ها قبل از طریق دریا مهاجرت کرده و فقط یک بار نامه نوشته بود. شاید او مرده باشد. او از مدت‎ها قبل فاسد شده بود. بُز فروخته شده بود و از آن به بعد زیمرس کریستیان در این کلبۀ فقیرانه تنها زندگی می‎کرد.

او روزها مانند تقریباً تمام مردان روستا میخ می‎ساخت، در شب اما با تفنگ آمادۀ شلیک در میان جنگلِ کوهی روستایش پرسه می‎زد. او مانند بعضی از مردم ناحیه یک شکارچی غیرقانونی بود. این احتمالاً در خونش بود. او به این خاطر در مجموع چندین سال را در پشت میله‎های زندان گذرانده بود، اما این سال‌ها را ابداً به عنوان سال‎های از دست رفته احساس نمی‎کرد. زیرا این مجازات‎ها به او در راه بزرگ ساختن انتقامش کمک کرده بودند، انتقام از کسانیکه خود را صاحب حق در مورد جنگل اهدائی خدا به انسان‎ها می‎دانستند.

همچنین انتقام از کسی که خیلی دوست داشت با او تصویه حسابِ خونین کند.

حالا همه اینها تمام شده بودند. برای همیشه! بر روی تختِ کنار پنجرۀ اتاقِ کم ارتفاع زیمرس کریستیان دراز کشیده بود. کنار سرش اما مرگ ایستاده بود. او وزش تنفس مرگ را احساس می‎کرد و می‎دانست که عمرش در حال به پایان رسیدن است. اما به نظر می‎رسید که چیزی او را افسرده می‎سازد. همسایه، همچنین یک آهنگر میخ‎ساز پیر، امروز چند بار پیش او بود. به نظر دکتر دیگر جای کمک باقی نمانده بود، اما حالا هنوز هم آدم می‎توانست آخرین خدمات قلبانه را به اثبات رساند.

اما زیمرس کریستیان همه کمک‌ها را با یک حرکت صامت دست رد کرده بود، او نه دارو و نه چیزی از سوپِ آورده شده را می‎خواست. فقط چند جرعه آب بر روی لب‎های خشکِ تب‎دار. او به صندلی کنار تخت اشاره کرده و در این لحظه همسایه ساکت و در حال انتظار خود را بر روی آن نشانده بود. به نظر می‎رسید که یک جنگِ عمیق مرد در حال مرگ را می‎لرزاند. سینه‎اش خود را بالا می‎برد، لب‌هایش در حال زمزمه می‎لرزیدند. و سپس سرش را با زحمت به سمت همسایه می‎چرخاند، یک نگاه متوقعانه از روی همسایه می‎گذرد. دست لاغر پوشیده از رگ‎های آبی رنگِ متورم کورمال او را جستجو می‎کند.

"همسایه!"

"آیا چیزی می‎خواهی؟"

"آره! ... نزدیک‎تر بیا ... نزدیک‎تر! من می‎دانم که حالا زمان به آن سمت رفتنم فرا رسیده است. سرت را با تأسف تکان نده. ساعات آخر عمرم فرا رسیده ... من این را احساس می‎کنم، اما چیزی من را افسرده می‎سازد. من مایلم ... در صلح بروم. پول اندکی که دارم ... مال توست. می‎شنوی؟ مال توست! من دیگر کسی را ندارم که انتظار مالم را بکشد. پسرم؟ هه! شما دو نفر ... تو و زنت ... شماها نسبت به من خوب بودید. مبلغ اندک برای خاکسپاری را بپرداز ... آنچه باقی می‎ماند ... سهم توست. اما این بر روی قلبم سنگینی می‎کند که کسی که بیشترین نفرت را در جهان ..."

"فیشتنرز آندرس؟ او دوباره اینجاست!"

"بله، بله! من می‎خواهم با او صلح کنم ... می‎شنوی؟ در غیر اینصورت ... مردن یک تردستی نیست ... اما همه چیز باید مرتب باشد ... مرتب! برو آنجا! به او بگو باید عجله کند. بگو زیمرس کریستیان می‎خواهد با او تصفیه حساب کند ... صورتحساب مفقود است ... صلح ... برای اینکه جریانِ رفتن به آن سمت راحت‎تر انجام گیرد. برو! عجله کن! او را با خود بیاور، همسایه! این آخرین خدمت به من است. سپس دیدار ما در آن دنیا!"

در این وقت همسایه از روی صندلی بلند می‎شود و خارج می‎شود، و در حال تکان دادن سر پیش زنش می‎رود.

او می‎گوید: "ببین، کاترین! در برابر خداوندِ قدیمی‎مان حتماً همه حرمت قائلند. زیمرس کریستیان نمی‎تواند بمیرد. ابتدا می‎خواهد دست فیشتنرز را یک بار بفشرد و با او صلح کند."

"آیا این ممکن است؟ خب، پس عجله کن!"

و پیرمرد برای جستجوی فیشتنرز آندرس با عجله بیرون رفته بود. این یک ساعت قبل بوده است.

مردِ در حال مرگْ کنجکاو به هر صدائیْ در حال انتظار و استراق سمع بر روی تخت دراز کشیده بود.

کسی که دروازه ابدیت را در برابر خود آهسته در حال گشوده گشتن می‎بیند دقایقِ در حال ناپدید گشتن زندگی برایش ابدی می‎گردند. پس از آنکه همسایه اتاق را ترک کرده بود در این وقت زیمرس کریستیان گوش سپرده بود تا صدای خاموش گشتن آخرین گام‎ها را بشنود. او سپس شروع می‎کند خود را به سختی به راست ساختن. نالان، لرزان و با چهره‎ای از شکل افتاده عاقبت موفق به این کار می‎شود. با دست لرزان دیوار را لمس می‎کند. یک درِ کوچک گنجه باز می‎شود. یک قاپیدن ... و با یک فریاد بخاطر درد فیزیکی دوباره با ضعف بر روی بالش خم می‎شود. پس از دقایقی از زیر پتو صدائی به گوش می‎رسد. یک لبخند خاص از چهره کمرنگ مرد می‎گذرد. سپس در حال گوش سپردن و انتظار کشیدن آرام دراز می‎کشد.

افکارش شروع به مهاجرت می‎کنند. سال‎های زندگیش مانند در پرواز از کنار او می‎گذرند. جنگل کوهی بومی در تمام تصاویر، در تمام خاطرات خش‎خش می‎کرد، جنگل‎اش که او آن را بیشتر از هرچیز دوست می‎داشت و برایش ترانه‎هائی از رهائی در روح می‎خواند و نیاز و گرسنگی‎اش را به دست فراموشی می‎سپرد امروز از آن بالا پوشیده شده از برف برای آخرین بار با داخل شدن از پنجره به او سلام می‎کرد. و حالا همه چیز تمام شده است! اما اول هنوز جشن صلح و سپس ... رفتن به آن دنیا! صلح! هاهاها!

چه کسی ابتدا تفنگ را به دست او داده بود؟ مخفیانه اما محکم؟ آن زمان، هنگامیکه ماه در دره آویزان بود و میان تنه درختان مانند هزار چشم به او خیره شده بود؟ آیا آنجا یک صدا به او مرتب زمزمه نکرد: بزن! جنگل بزرگ است و شاهزاده یک مرد ثروتمند! یک فشار! این شلیکی استادانه بود. یک گوزنِ باشکوه با زندگیش قبض اجازۀ شلیک را داد. این یک آغاز شاهانه بود! در این وقت جسارت و بی‎پروائیش رشد کرده بود.

اما یک بار سرنوشت به سراغش می‎آید. او را به دادگاه می‎کشانند. سه شاهدِ دعوت شده از ماجرا با خبر بودند. اما دو نفر از آنها مردان صادقی بودند. آنها به دروغ قسم یاد می‎کنند که چیزی ندیده‎اند. آنها مردانگی کردند. نفر سوم اما بر علیه او شهادت داد. فیشتنرز آندرس! از آن روز به بعد ستاره‎اش غرق شده بود. از آن به بعد کار و فعالیتش به عنوان یک فرد محکوم گشته تحت نظارت بود. او فکر می‎کرد در پشت هر درخت یک تفنگ که به سمتش هدف گرفته شده است می‎بیند.

او پس از آزاد شدن از زندان و بازگشت به روستا فرد دیگری شده بود. انتقام! انتقام در او فریاد می‎کشید. اما فیشتنرز آندرس از آن ناحیه رفته بود. گفته می‎شد که از طریق کوه‎ها به شوارتسبورگ رفته است. اما خانۀ کوچکش هنوز آنجا قرار داشت، خالی و برای فروش. دیگر نمی‌شد یک خالِ لکه‎شرابی بر شکم این خائن نقاشی کرد.

هنگامیکه او برای دومین بار از زندان بیرون می‎آید در این وقت پسرش رفته بود. پسر از جنس او نبود، شکار در خونش نبود، و به این ترتیب خانه و وطن را عوض کرده بود. یک سال دیرتر چشمان زنش را می‎بندد. حالا او کاملاً تنها بود؛ تنها با خاطراتش و انتقامش. او سپس دیرتر یک بار دیگر متهم به جرم می‎گردد و محکوم می‎شود و به زندان می‎رود. او عاقبت به عنوان یک مرد شکسته به خانه بازمی‎گردد.

سال‎های عمرش تیره و در تنهائی می‎گذرند، تا اینکه عاقبت مرگ به در می‎کوبد. او برای بیمار بودن ساخته نشده بود. هفته‎ها بود که در بسترش عذاب می‎کشید. در این بین زمستان آغاز شده بود. از دو روز پیش دانه‎های سفید برف چرخ‎زنان در کنار پنجره‎اش در حال بافتنِ کفن وحشتناک بزرگی بر روی زمین بودند که در زیرش حالا باید او هم به زودی استراحت کند.

در این هنگام، پژواک یک گام برداشتنِ محکم در بیرون به گوش می‎رسد. زیمرس کریستیان ناگهان چنین احساس می‎کند که انگار یک حرکت سریع از میان روحش می‎گذرد. او خود را راست می‎سازد و به بیرون خیره می‎شود. او فکر می‎کند که ضربان اندک قلبش باید متوقف شوند. این فیشتنرز آندرس است که در این لحظه می‎گذرد.

حالا همسایه رفته است فیشتنرز آندرس را جستجو کند، برای اینکه بتواند با او صلح کند. او احساس می‎کند که چطور نیروهایش بیشتر و بیشتر ناپدید می‎گردند. هیجان بزرگ این روز! اما او می‎خواهد زنده بماند، او باید زنده بماند، حداقل تا زمانیکه هنوز ... تا ...

گوش کن! آیا مانند صدای حرف زدن نبود؟ آیا گام‎های در حال نزدیک شدن نبود؟

مرد با زحمت خود را برمی‎گرداند و به درِ اتاق خیره می‎شود. بازوی راستش در زیر پتو حرکت سریعی می‎کند.

هیچ چیز، هیچ چیز! این یک فریب بود. چقدر پیشانی‌اش داغ شده است. و پاها سرد مانند یخ، طوریکه انگار او خودش در برف ایستاده است، و برف، مرتب بالاتر و بالاتر می‎آمد ... حالا به زانویش رسیده است و آهسته به سمت بدنش حرکت می‎کند. و حالا جنگل هم از بالای سرش سر و صدا می‎کند، مرتب واضح‎تر. این جنگل کوهستانی اوست ... هاهاها! او همه چیز را دوباره به یاد می‎آورد. آنجا فیشتنرز آندرس می‎آید، رذلی که به نفع او یک شهادت دروغ نداد ...

"فقط داخل شو ... داخل شو! ما می‎خواهیم صلح کنیم ... صلح! تا من بتوانم عاقبت بر روی این زندگی لعن ... خط بکشم!"

مرد با چشمان بی‌حرکت بر روی تخت خود را راست می‎سازد.

"عاقبت آمدی؟ هاهاها! ... تو!"

یک تیر از طپانچه به سمت درِ اتاق شلیک می‎شود. یک نفس‎نفس زدنِ در حال محو گشتن؛ سپس سکوت برقرار می‎شود. فقط ساعت دیوار تیک تاک می‎کند و در اجاق قطعه چوب سوخته بی‎صدا در هم فرو می‎ریزد.

دقایقی دیرتر همسایه و فیشتنرز آندرس داخل اتاق می‎شوند.

با چشمان درشت به مرد که در تخت به عقب خم شده بود خیره می‎شوند.

"همسایه! من برایت آندرس را آورده‎ام! حالا صلح کن!"

همه چیز ساکت می‎ماند.

"همسایه!"

دیگر هیچ چیز حرکت نمی‎کرد.

حالا هر دو کاملاً نزدیک تخت می‎شوند. دست مچاله شده مرده هنوز وسیله قتل را محکم نگاه داشته و بر روی چهره‌اش آخرین پوزخند نشسته بود.

فیشتنرز آندرس می‎گوید: "خیلی دیر شد! او مرده است!"

همسایه دست او را می‎فشرد.

"اینجا خدا قضاوت کرده است. امیدوارم او را ببخشد، همانطور که ما باید این کار را بکنیم."

https://www.youtube.com/embed/31WZnh7kZHQ