خلق را تقلیدشان بر باد داد.

انسان حقیرْ فرد شیک‎پوش را (شما) خطاب می‎کند و فرد فقیر و ژنده‎پوش را (تو)!

***

انسان حیوان زیرکیست، گاهی برای رسیدن به رضایتْ خود را با کسانیکه کمتر از او پول دارند مقایسه می‎کند و گاهی با متمولین.

او در جائیکه امکان بیشتری برای پولدار شدن نمی‎بیند به خود می‎گوید: "خدا را شکر که به اندازه همسایه‎ام فقیر نیستم، همسایه‎ام به قدری فقیر است که به خاطر ندادن پول آب و برق نه می‎تواند غذا بپزد و بخورد و نه سر و صورت و رخت و لباسش را بشوید. لااقل نان و آب من برجاست." و وقتی همسایه ثروتمندش دچار زخم معده می‎شود و دکتر خوردن چلوکباب را برایش ممنوع می‎سازد و یا ورشکست می‎گردد به خود می‎گوید: "کار خدا را می‎بینی! نه به من یک کیسه پول داده نه به او یک جو عقل!"

***

مقلد در وحله نخست آدم حسودی می‎باشد که بجای بهبود این بیماری از همه چیز تقلید می‎کند، او مانند شامپانزه‎ای است که با تقلید کردن مردم را به خنده وامی‎دارد و مانند طوطی آنچه را می‎شنود مرتب تکرار می‎کند.

میان یک مقلد با یک شیاد تفاوتی به چشم نمی‎خورد و هر دو آدم‎های الکی خوشی‎اند که گاهی به خودشان هم این امر مشتبه می‎گردد که شاید واقعاً کسی هستند و از آن بی‎خبر بوده‎اند! بنابراین هنگام صحبت کردن ناگهان (من)شان به (ما) تبدیل می‎گردد و خود را نه یک تن بلکه ملتی می‎بینند. گاهی تصور می‎کنند عقابی‎اند بر فراز کهکشان در پرواز و ریزترین دانه شن هم نمی‎تواند خود را از چشمان تیزشان مخفی نگاه دارد، و گاهی خود را مانند فرمانده‎ای می‎بینند که بر اسب سرخی نشسته و پیشاپیش لشگر خویش به دل دشمن می‎تازند. اما حقیقت این است که این نوع از انسان‌ها به بیماری شدیدِ ترس هم مبتلا هستند، آنها حتی از سایه خویش می‎ترسند و از خورشید و نور به خاطر منعکس ساختن سایه بیزارند. از دیگر بیماری‎های این نوع به اصطلاح انسان‌ها دو بهم زنی است. آدم حسود منشاء بسیاری از بیماری‌هاست. دوری جستن از این نوع افراد تنها راهیست که برای انسانِ خردمند باقی می‎ماند. زیان آدم حسود هزاران بار خطرناکتر از زیان گاو و مرغ دچار بیماری واگیرداریست که آدمکش است. زیرا اگر از این گاوها و مرغ‌ها پرسیده شود که آیا بیمارندْ حتماً جوابشان آری خواهد بود، اما آدم حسود هرگز به حسود بودن خود اعتراف نمی‎کند، نه به خود و نه به دیگران! آدم حسود چون هرگز در آسایش به سر نمی‎برد بنابراین اطراف و اطرافیانش هم از آسایش به دور می‎مانند. رقت‎انگیزترین افراد این گروه از انسان‌ها کسانی هستند که خود را هنرمند، روشنفکر، نقاش یا شاعر و نویسنده ... می‎نامند.

من امیدوارم روزی برسد که تمام مقلدینِ جهان این ادا و اطوارها را به کناری بگذارند یا لااقل فقط از من که بهترین شاعر و نویسنده‎ام و نقاشی‎های زیبایم چشمان خُرد و کلان را خیره می‎سازند و فکر روشنم بر تمام تاریکی‎ها نور می‎تاباند تقلید کنند!

خواهش می‎کنم نگوئید که من هم یک پا مقلدم و بیماری حسادتم به آخرین درجه خود رسیده است! لطفاً این اشتباه را نکنید، من فرستاده شده‎ام تا چنین بیمارانی را علاج کنم.

آنطور که می‎گویندْ باید آدم‎های مقلد انسان‎های باهوشی باشند! و من امیدوارم روزی هوششان به آن حد برسد که در تمام کارهای روزانه خود فقط و فقط از من تقلید کنند و بدانند که در جهان تکم و برای کشیدن گاری محتاج به خر دیگری در کنار خود نمی‌باشم.