کالبد‎شکافی.

مُردهْ تنها و لخت بر روی یک میزِ سفید در سالن بزرگ قرار داشت، در سالن عملِ سفید رنگ و افسرده‎کننده‎ای که به نظر می‎رسید هنوز فریاد دردهای بی‎پایان در آن می‎لرزند.

خورشیدِ نیمروز مُرده را می‎پوشاند و می‎گذاشت لکه‎هایِ مرگ بر روی پیشانیش بیدار شوند و شکم لختش را با جادو سبزِ روشن می‎ساخت و مانند یک کیسهُ بزرگِ آب باد می‎کرد.

بدن مُرده به کاسبرگِ بسیار بزرگِ رنگارنگِ یک گیاه اسرارآمیز از جنگل‎های دست‎نخوردهُ هند شباهت داشت که کسی با خجالت آن را در مقابل محرابِ مرگ قرار داده بود.

رنگ‎های قرمز و آبی در امتداد کمرش رشد می‎کردند و زخم بزرگِ زیر نافش آهسته مانند یک شکافِ سرخ در گرما می‎ترکید و بوی وحشتناکی پخش می‎ساخت.

پزشکان داخل می‎شوند. چند مرد در روپوش‎های سفید و عینک طلائیِ بی‎دسته.

آنها به مُرده نزدیک می‎شوند و او را در حین گفتگوی علمی با علاقه تماشا می‎کنند.

آنها از کمدهای سفید وسائل کالبدگشائی‎شان را بیرون می‎آورند، جعبه‎های سفید پر از چکش، ارهُ استخوان‎بُر با دندانه‎های قوی، سوهان، پنس و چاقو‎های بزرگی که به نظر می‎رسید مانند منقارِ کجِ کرکسْ مدام برای گوشت فریاد می‎زنند.

آنها کار وحشتناک‎شان را آغاز می‎کنند. آنها به شکنجه‎گرانِ وحشتناکی شباهت داشتند که بر روی دست‎هایشان خون جاری بود، و آنها دست‎هایشان را مرتب عمیق‎تر درونِ جسدِ سرد فرو می‎کردند و مانند آشپزانِ سفیدپوشی که شکم یک غاز را خالی می‎کنندْ محتویاتش را بیرون می‎کشیدند.

روده‎ها مانند مارهای سبز‎ـ‎زرد رنگ به دور دست‎هایشان پیچیده بود و مدفوع به شکل مایعِ گرمِ متعفنی بر روی روپوش‎شان می‎پاشید. آنها مثانه‎ها را نیشتر می‎زدند، ادرارِ سردْ درون مثانه‎ها مانند یک شراب زرد می‎درخشید. آنها ادرار را که بویِ تُند و گزنده‎ای مانند آمونیاک می‎داد در یک کاسهُ بزرگ می‎ریزند.

اما مُرده خوابیده بود و صبورانه اجازه می‎داد با چنگ انداختن به موهایش او را به جلو و عقب بکِشند، او خواب بود.

و در حالیکه ضربات چکش بر روی سرش می‎غریدند در او یک رؤیا بیدار می‎شود، یک باقیمانده از عشق که مانند مشعلی در درون شب سیاهش می‎درخشید.

آسمانِ گسترده پر از ابرهای کوچک سفید که در سکوت بعد از ظهر مانند خدایانِ کوچکِ سفید در نور شنا می‎کردند خود را در مقابل پنجرهُ بزرگ گشوده بود و پرستوها لرزان در آفتابِ ماه ژوئن در آسمانِ آبی به سفر می‎رفتند.

خونِ سیاه بر روی پیشانیِ پوسیدهُ آبی رنگِ مُرده جاری بود. این خون در گرما به یک ابر وحشتناک تبخیر می‎گشت، و پوسیدگیِ مُرده با چنگال‎های رنگارنگ چهار دست و پا بر روی او می‎خزید. پوستش شروع به از هم جدا شدن می‎کند، شکمش مانند یک مارماهی در زیر انگشتانِ حریص پزشکان که دست‎شان را تا آرنج در گوشت مرطوب فرو کرده بودند خالی می‎گشت.

پوسیدگیْ دهانِ مُرده را از هم باز می‎کرد، به نظر می‎رسید که او لبخند می‎زند، او از یک ستارهُ سعادتمند رؤیا می‎دید، از یک شبِ معطرِ تابستانی. لب‎هایش تحت یک بوسهُ زودگذر می‎لرزیدند.

"چه زیاد من تو را دوست دارم. من تو را خیلی دوست داشتم. آیا باید به تو بگویم که چه زیاد تو را دوست دارم؟ که چطور تو مانند یک شعلهُ خشخاشِ معطر از میان مزارع خشخاش می‎رفتی و لباست که به دور مچ پایت پیچ می‎خوردْ مانند یک موج از آتش در خورشیدِ رو به غروب بود. اما سرت در نور خم شده و موهایت هنوز از بوسه‎هایم می‎سوخت و شعله‎ور بود.

به این ترتیب تو می‎رفتی و مرتب سرت را به سمت من برمی‎گرداندی. و فانوس در دست‎ات مانند یک گلِ گداخته هنوز مدتی طولانی در غروبِ خورشید در نوسان بود.

من فردا تو را دوباره خواهم دید. اینجا در زیر پنجرهُ عبادتگاهِ کوچک، اینجا، جائیکه نور شمع مویت را به یک جنگل طلائی مبدل می‎سازد، اینجا، جائیکه لاله‎ها خود را مانند بوسه‎های لطیفْ به مچ پاهایت می‎چسبانند.

من تمام شب‎ها هنگام غروب خورشید دوباره تو را خواهم دید. ما همدیگر را هرگز ترک نخواهیم کرد. من چه زیاد تو را دوست دارم! آیا باید به تو بگویم که چه زیاد تو را دوست دارم؟"

و مرده بر روی میزِ سفیدِ مردگانْ از سعادت آهسته می‎لرزید، در حالیکه اسکنهُ آهنی در دستانِ پزشکان استخوان‎های شقیقه‎اش را خرد می‎ساخت.

https://www.youtube.com/embed/gjaH2iuoYWE