حرف بی‌ربط.

دندان‎درد داشت هلاکم می‎کرد، چند بار از شدت درد سرم را به درب کمد کوبیدم، البته با این کار درد از بین نرفت اما درب کمد باز شد و من در کمال ناباوری در برابر چشمانم یک بسته ده عددی قرص ضد درد دیدم.

راست می‎گویند که درد در کار مغز دست می‎برد و درست اندیشدن را مشکل می‎سازد و هرچه شدت درد شدیدتر باشد به همان نسبت اختلال در مغز هم شدیدتر گشته و حتی انسان را به مرحله خل گشتن می‎کشاند.

من بعد از ریختن هر ده قرص کوچک و گرد در دهانم خیلی زود متوجه می‎شوم که نه فقط فرو دادن قرص‎ها کار محالی‎ست، بلکه  اگر فوری یکی دو لیوان آب ننوشم خفه شدنم حتمی‎ست.

ترس از مرگ، آن هم از نوع خفگی که من از آن بیزارم درد دندان را تا آخرین ذره در من می‎خشکاند، اما حس خفگی را افزایش می‎دهد، مغزم را به کل از کار می‎اندازد و توان اندیشیدن را از من می‎رباید، نمی‎دانستم باید آب از کجا پیدا کنم، حتی مغز در این وضع خطرناک به من دستور نمی‎داد لااقل قرص‎ها را از دهان خارج کنم.

دیگر نمی‎توانستم نفس بکشم، به خرخر کردن افتاده بودم که چشمم به بطری نیمه پر ویسکی بر روی میز در وسط اتاق می‎افتد. با زحمت خود را به میز می‎رسانم و مانند تشنه‎ای که در کویر به آب رسیده باشد با ولع تا قطره آخر ویسکی را یک نفس می‎نوشم، بعد مانند دونده‎ای که صد متر را در دو ثانیه پیموده باشد چند نفس عمیق می‎کشم و همانجا بر روی مبل کنار میز می‎افتم.

روی مبل نشسته بودم، در یک دستم لیوان ویسکی بود، میان انگشتان اشاره و میانی دست دیگرم سیگاری دود می‎کرد و من به پولدار شدن می‎اندیشیدم. مدت‎ها بود که ثروتمند شدن شده بود تمام هم و غمم. باید طوری سر مردم کلاه می‎گذاشتم که اصلاً سنگیی آن را حس نکنند. اما چطوری؟ آدم‎های زرنگ تمام کلک‎ها را تا حال به مردم زده‎اند و دیگر به این راحتی نمی‎توان سر کسی کلاه گذاشت. دلم نمی‎خواست مانند دغلبازان و دزدانی باشم که تصور می‎کنند مردم احمقند و کلاه گذاشتن بر سرشان مانند نوشیدن آب آسان است، من دلم می‎خواست برای طعمه‎های خود احترام قائل شوم، همانطور که مایلم دیگرانی هم که کلاه سر من می‎گذارند فکر نکنند با آدم ابلهی طرفند.

باید تمام تلاشم را بکنم و مردم را به این باور برسانم که کلاه بر سر گذاشتن از اوامر الهی‎ست و من در آن استادم. خوب می‎دانم که دیگر کلک‎های زیر قدیمی شده‎اند و هیچ سودی ندارد: <میهن در خطر است، برای رفع این خطر کافی‎ست به یاری مالی ما میهن‎پرستان بشتابید!>، <ای مؤمنین آگاه باشید، پول ندهید دین‎تان را با دنیا عوض خواهند کرد، دنیا همان چرک کف دست است و پول چرک‎تر از آن!>، <یتیمان بی پدر و مادرند، کمک‎هایتان به مؤسسه ما شما را در برابر بی پدر و مادر گشتن بیمه می‎سازد!>

گرچه می‎گویند برای کلاه گذاشتن بر سر دیگران پررو بودن و داشتن عنوان دکترا الزامی‎ست، اما من باید به مردم بقبولانم که یکی از پرروترین کلاهبردان جهانم و کارخانه کلاه سازیم به خاطر مشکلات اقتصادی در خطر ورشکستگی‎ست، و افرادی که مایلند سرشان بی کلاه نماند باید عجله کنند و با واریز کردن هر ماه از ده تا هزار دلار به شماره حساب بانکی من از ورشگستگی ناخواسته کارخانه ممانعت به عمل آورند.

https://www.youtube.com/embed/bNAyPK2O4fk