کارو برای نابینایان.

الا ای رهگذر! منگر چنین بیگانه بر گورم

چه می‌خواهی؟ چه می‌جویی در این کاشانه‎ی عورم؟

چسان گویم؟ چسان گریم حدیث قلب رنجورم؟

.. .. ..  .. ..  .. .. .. .. ..  ..  .. .. .. ..  .. .. .. ..  .. .. .. .. .. ..  .. ..  .. .. .. ..

.. .. ..  .. ..  .. .. .. .. ..  ..  .. .. .. ..  .. .. .. ..  .. .. .. .. .. ..  .. ..  .. .. .. ..

.. .. ..  .. ..  .. .. .. .. ..  ..  .. .. .. ..  .. .. .. ..  .. .. .. .. .. ..  .. ..  .. .. .. ..

.. ..  .. .. .. .. .. .. ..  ..  .. ..  .. .. .. .. .. ..  .. ..  .. .. ..  .. .. .. .. .. .. ..  .. .. .. ..  .. 

.. ..  .. .. .. .. .. .. ..  ..  .. ..  .. .. .. .. .. ..  .. ..  .. .. ..  .. .. .. .. .. .. ..  .. .. .. ..  ..  

.. ..  .. .. .. .. .. .. ..  ..  .. ..  .. .. .. .. .. ..  .. ..  .. .. ..  .. .. .. .. .. .. ..  .. .. .. ..  ..

.. .. .. ..  .. .. .. ..  ..  .. .. .. ..  .. .. .. ..  .. .. .. ..  .. .. ..  .. .. .. .. .. ..  ..

.. .. .. ..  .. .. .. ..  ..  .. .. .. ..  .. .. .. ..  .. .. .. ..  .. .. ..  .. .. .. .. .. ..  .. 

.. .. .. ..  .. .. .. ..  ..  .. .. .. ..  .. .. .. ..  .. .. .. ..  .. .. ..  .. .. .. .. .. ..  ..   

از این خوابیدن در زیر سنگ و خاک و خون خوردن

نمی‌دانی! چه می‌دانی، که آخر چیست منظورم؟

تن من لاشه‎ی فقر است و من زندانی زورم

کجا می‌خواستم مردن!؟ حقیقت کرد مجبورم

.. ..  .. .. ..  .. .. .. .. .. .. ..  .. ..  .. .. ..  .. .. ..  ..  .. .. ..  ..  .. .. ..  .. .. .. .. ..

.. ..  .. .. ..  .. .. .. .. .. .. ..  .. ..  .. .. ..  .. .. ..  ..  .. .. ..  ..  .. .. ..  .. .. .. .. ..

.. ..  .. .. ..  .. .. .. .. .. .. ..  .. ..  .. .. ..  .. .. ..  ..  .. .. ..  ..  .. .. ..  .. .. .. .. ..  

.. .. .. .. .. .. ..  ..  .. ..  .. .. .. .. .. ..  ..  .. ..  .. .. ..  .. .. .. ..  .. .. .. .. .. ..  ..

.. .. .. .. .. .. ..  ..  .. ..  .. .. .. .. .. ..  ..  .. ..  .. .. ..  .. .. .. ..  .. .. .. .. .. ..  ..

.. .. .. .. .. .. ..  ..  .. ..  .. .. .. .. .. ..  ..  .. ..  .. .. ..  .. .. .. ..  .. .. .. .. .. ..  ..

.. ..  .. ..  .. .. .. .. ..  .. .. ..  .. .. ..  ..  .. ..  .. .. .. .. .. ..  .. .. .. ..

.. ..  .. ..  .. .. .. .. ..  .. .. ..  .. .. ..  ..  .. ..  .. .. .. .. .. ..  .. .. .. ..

.. ..  .. ..  .. .. .. .. ..  .. .. ..  .. .. ..  ..  .. ..  .. .. .. .. .. ..  .. .. .. ..

.. .. ..  .. .. .. .. .. .. .. ..  .. .. .. ..  ..  ..  .. .. .. .. ..  .. .. ..  .. .. .. .. .. ..

.. .. ..  .. .. .. .. .. .. .. ..  .. .. .. ..  ..  ..  .. .. .. .. ..  .. .. ..  .. .. .. .. .. ..

.. .. ..  .. .. .. .. .. .. .. ..  .. .. .. ..  ..  ..  .. .. .. .. ..  .. .. ..  .. .. .. .. .. ..

چه شب‌ها تا سحر عریان به سوز فقر لرزیدم

چه ساعت‎ها که سرگردان به ساز مرگ رقصیدم

از این دوران آفت‎زا چه آفت‌ها که من دیدم

.. ..  .. .. .. ..  .. ..  .. .. ..  .. .. .. .. ..  .. ..  .. .. ..  .. .. ..  .. .. .. .. .. ..

.. ..  .. .. .. ..  .. ..  .. .. ..  .. .. .. .. ..  .. ..  .. .. ..  .. .. ..  .. .. .. .. .. ..

.. ..  .. .. .. ..  .. ..  .. .. ..  .. .. .. .. ..  .. ..  .. .. ..  .. .. ..  .. .. .. .. .. ..

.. ..  .. .. .. .. .. ..  .. ..  .. .. .. .. .. .. ..  .. ..  .. .. ..  .. .. ..  .. .. .. .. .. ..

.. ..  .. .. .. .. .. ..  .. ..  .. .. .. .. .. .. ..  .. ..  .. .. ..  .. .. ..  .. .. .. .. .. ..

.. ..  .. .. .. .. .. ..  .. ..  .. .. .. .. .. .. ..  .. ..  .. .. ..  .. .. ..  .. .. .. .. .. ..

.. ..  .. .. ..  .. .. .. .. ..  .. .. .. .. ..  .. ..  .. .. .. .. ..  .. ..  .. ..  .. .. .. ..

.. ..  .. .. ..  .. .. .. .. ..  .. .. .. .. ..  .. ..  .. .. .. .. ..  .. ..  .. ..  .. .. .. ..

.. ..  .. .. ..  .. .. .. .. ..  .. .. .. .. ..  .. ..  .. .. .. .. ..  .. ..  .. ..  .. .. .. ..

سکوت زجر بود و مرگ بود و ماتم و زندان

هر آن باری که من از شاخسار زندگی چیدم

فتادم در شب ظلمت به قعر خاک، پوسیدم

ز بسکه با لب محنت،‌ زمین فقر بوسیدم

.. .. .. ..  .. .. ..  .. .. ..  ..  .. .. ..  .. .. ..  ..  .. .. .. ..  ..  .. .. .. .. ..

.. .. .. ..  .. .. ..  .. .. ..  ..  .. .. ..  .. .. ..  ..  .. .. .. ..  ..  .. .. .. .. ..

.. .. .. ..  .. .. ..  .. .. ..  ..  .. .. ..  .. .. ..  ..  .. .. .. ..  ..  .. .. .. .. ..

.. ..  .. ..  .. .. .. ..  .. ..  .. ..  .. ..  .. .. .. .. .. ..  .. .. .. .. ..  .. .. .. ..

.. ..  .. ..  .. .. .. ..  .. ..  .. ..  .. ..  .. .. .. .. .. ..  .. .. .. .. ..  .. .. .. ..

.. ..  .. ..  .. .. .. ..  .. ..  .. ..  .. ..  .. .. .. .. .. ..  .. .. .. .. ..  .. .. .. ..

.. .. .. .. ..  .. ..  .. ..  .. .. .. ..  .. ..  .. .. ..  .. .. ..  ..  .. .. .. .. .. ..

.. .. .. .. ..  .. ..  .. ..  .. .. .. ..  .. ..  .. .. ..  .. .. ..  ..  .. .. .. .. .. ..

.. .. .. .. ..  .. ..  .. ..  .. .. .. ..  .. ..  .. .. ..  .. .. ..  ..  .. .. .. .. .. ..

..  .. .. .. ..  .. ..  .. ..  .. .. .. ..  ..  .. .. .. ..  .. .. ..  .. .. .. .. .. ..

..  .. .. .. ..  .. ..  .. ..  .. .. .. ..  ..  .. .. .. ..  .. .. ..  .. .. .. .. .. ..

..  .. .. .. ..  .. ..  .. ..  .. .. .. ..  ..  .. .. .. ..  .. .. ..  .. .. .. .. .. ..

کنون کز خاک غم پر گشته این صدپاره دامانم

چه می‌پرسی که چون مردم؟ چسان پاشیده شد جانم؟

چرا بیهوده این افسانه‌های کهنه برخوانم؟

.. .. .. ..  .. ..  .. .. ..  .. ..  .. ..  .. .. .. ..  .. .. ..  .. .. .. .. .. ..  .. .. .. .. .. ..

.. .. .. ..  .. ..  .. .. ..  .. ..  .. ..  .. .. .. ..  .. .. ..  .. .. .. .. .. ..  .. .. .. .. .. ..

.. .. .. ..  .. ..  .. .. ..  .. ..  .. ..  .. .. .. ..  .. .. ..  .. .. .. .. .. ..  .. .. .. .. .. ..

.. ..  .. .. .. .. .. ..  .. ..  .. .. ..  .. .. .. ..  ..  .. .. .. ..  .. .. .. .. .. ..  .. ..  .. .. .. ..  ..

.. ..  .. .. .. .. .. ..  .. ..  .. .. ..  .. .. .. ..  ..  .. .. .. ..  .. .. .. .. .. ..  .. ..  .. .. .. ..  ..

.. ..  .. .. .. .. .. ..  .. ..  .. .. ..  .. .. .. ..  ..  .. .. .. ..  .. .. .. .. .. ..  .. ..  .. .. .. ..  ..

.. .. ..  .. .. .. .. .. ..   .. .. ..  .. .. .. .. .. .. .. .. ..  .. .. .. ..  .. .. .. .. .. .. ..  .. 

.. .. ..  .. .. .. .. .. ..   .. .. ..  .. .. .. .. .. .. .. .. ..  .. .. .. ..  .. .. .. .. .. .. ..  ..  

.. .. ..  .. .. .. .. .. ..   .. .. ..  .. .. .. .. .. .. .. .. ..  .. .. .. ..  .. .. .. .. .. .. ..  ..

ببین پایان کارم را و بستان دادم از دهرم

که خون دیده آبم کرد و خاک مرده‌ها نانم

همان دهری که با پستی به سندان کوفت دندانم

به جرم اینکه انسان بودم و می‌گفتم: انسانم

.. .. .. ..  .. .. .. .. ..  .. .. .. ..  .. ..  ..  .. .. .. .. ..  .. .. .. ..  .. ..  .. .. .. ..

.. .. .. ..  .. .. .. .. ..  .. .. .. ..  .. ..  ..  .. .. .. .. ..  .. .. .. ..  .. ..  .. .. .. ..

.. .. .. ..  .. .. .. .. ..  .. .. .. ..  .. ..  ..  .. .. .. .. ..  .. .. .. ..  .. ..  .. .. .. ..

.. ..  .. .. ..  .. .. .. ..  .. .. ..  .. .. ..  ..  .. .. ..  .. .. .. .. .. ..  .. .. .. ..

.. ..  .. .. ..  .. .. .. ..  .. .. ..  .. .. ..  ..  .. .. ..  .. .. .. .. .. ..  .. .. .. ..

.. ..  .. .. ..  .. .. .. ..  .. .. ..  .. .. ..  ..  .. .. ..  .. .. .. .. .. ..  .. .. .. ..

.. .. .. ..  .. .. .. ..  .. ..  .. ..  .. .. .. ..  .. ..  .. .. .. .. ..  .. .. .. ..  .. .. .. .. .. ..

.. .. .. ..  .. .. .. ..  .. ..  .. ..  .. .. .. ..  .. ..  .. .. .. .. ..  .. .. .. ..  .. .. .. .. .. ..

.. .. .. ..  .. .. .. ..  .. ..  .. ..  .. .. .. ..  .. ..  .. .. .. .. ..  .. .. .. ..  .. .. .. .. .. ..

.. ..  .. .. ..  .. .. .. .. ..  .. .. .. .. ..  .. .. .. ..  ..  .. .. .. .. .. ..  ..  .. .. .. .. .. ..

.. ..  .. .. ..  .. .. .. .. ..  .. .. .. .. ..  .. .. .. ..  ..  .. .. .. .. .. ..  ..  .. .. .. .. .. ..

.. ..  .. .. ..  .. .. .. .. ..  .. .. .. .. ..  .. .. .. ..  ..  .. .. .. .. .. ..  ..  .. .. .. .. .. ..

ستم خونم بنوشید و بکوبیدم به بد مستی

وجودم حرف بیجایی شد اندر مکتب هستی

شکست و خرد شد، افسانه شد روز به صد پستی

.. .. ..  .. .. .. ..  .. .. .. .. .. ..  ..  .. .. .. .. .. .. ..  .. ..  .. ..  .. .. .. ..

.. .. ..  .. .. .. ..  .. .. .. .. .. ..  ..  .. .. .. .. .. .. ..  .. ..  .. ..  .. .. .. ..

.. .. ..  .. .. .. ..  .. .. .. .. .. ..  ..  .. .. .. .. .. .. ..  .. ..  .. ..  .. .. .. ..

.. .. .. .. ..  .. .. ..  .. .. .. .. .. ..  .. ..  .. .. .. ..  .. .. .. ..  .. .. .. ..

.. .. .. .. ..  .. .. ..  .. .. .. .. .. ..  .. ..  .. .. .. ..  .. .. .. ..  .. .. .. ..

.. .. .. .. ..  .. .. ..  .. .. .. .. .. ..  .. ..  .. .. .. ..  .. .. .. ..  .. .. .. ..

.. .. .. ..  ..  .. .. ..  .. ..  ..  .. .. .. .. .. ..  .. ..   .. .. ..  .. ..  .. ..  .. .. .. ..

.. .. .. ..  ..  .. .. ..  .. ..  ..  .. .. .. .. .. ..  .. ..   .. .. ..  .. ..  .. ..  .. .. .. ..

.. .. .. ..  ..  .. .. ..  .. ..  ..  .. .. .. .. .. ..  .. ..   .. .. ..  .. ..  .. ..  .. .. .. ..

کنون ... ای رهگذر! در قلب این سرمای سرگردان

به جای گریه: بر قبرم، بکش با خون دل دستی

که تنها قسمتش زنجیر بود از عالم هستی

.. .. .. ..  ..  ..  ..  .. ..  .. .. .. .. ..  ..  .. ..  .. .. ..  .. .. ..  .. .. .. .. ..  .. .. .. .. .. .. ..

.. .. .. ..  ..  ..  ..  .. ..  .. .. .. .. ..  ..  .. ..  .. .. ..  .. .. ..  .. .. .. .. ..  .. .. .. .. .. .. ..

.. .. .. ..  ..  ..  ..  .. ..  .. .. .. .. ..  ..  .. ..  .. .. ..  .. .. ..  .. .. .. .. ..  .. .. .. .. .. .. ..  

.. ..  .. .. ..  .. .. .. ..  ..  .. ..  .. .. .. ..  ..  .. .. ..  .. ..  .. .. ..  .. ..  .. .. .. ..

.. ..  .. .. ..  .. .. .. ..  ..  .. ..  .. .. .. ..  ..  .. .. ..  .. ..  .. .. ..  .. ..  .. .. .. ..

.. ..  .. .. ..  .. .. .. ..  ..  .. ..  .. .. .. ..  ..  .. .. ..  .. ..  .. .. ..  .. ..  .. .. .. ..

.. ..  .. .. .. ..  .. .. .. .. ..  .. .. .. .. ..  .. .. ..   .. ..  .. .. .. ..  .. .. .. ..

.. ..  .. .. .. ..  .. .. .. .. ..  .. .. .. .. ..  .. .. ..   .. ..  .. .. .. ..  .. .. .. ..

.. ..  .. .. .. ..  .. .. .. .. ..  .. .. .. .. ..  .. .. ..   .. ..  .. .. .. ..  .. .. .. ..

نه غمخواری، نه دلداری، نه کس بودم در این دنیا

در عمق سینه‎ی زحمت، نفس بودم در این دنیا

همه بازیچه‎ی پول و هوس بودم در این دنیا

.. ..  .. .. .. .. .. .. ..  ..  .. ..  .. .. .. .. .. ..  ..  .. ..  .. ..  .. .. .. ..  .. ..  .. .. ..  .. .. .. ..

.. ..  .. .. .. .. .. .. ..  ..  .. ..  .. .. .. .. .. ..  ..  .. ..  .. ..  .. .. .. ..  .. ..  .. .. ..  .. .. .. ..

.. ..  .. .. .. .. .. .. ..  ..  .. ..  .. .. .. .. .. ..  ..  .. ..  .. ..  .. .. .. ..  .. ..  .. .. ..  .. .. .. ..

.. ..  .. .. ..  .. .. .. .. ..  .. .. .. ..  ..  .. .. ..  .. .. .. ..  .. ..  .. .. ..  .. .. .. ..

.. ..  .. .. ..  .. .. .. .. ..  .. .. .. ..  ..  .. .. ..  .. .. .. ..  .. ..  .. .. ..  .. .. .. ..

.. ..  .. .. ..  .. .. .. .. ..  .. .. .. ..  ..  .. .. ..  .. .. .. ..  .. ..  .. .. ..  .. .. .. ..

.. .. ..  .. .. .. .. .. .. ..  .. .. ..  ..  .. .. ..  .. .. .. ..  .. ..  .. .. ..  .. .. .. ..

.. .. ..  .. .. .. .. .. .. ..  .. .. ..  ..  .. .. ..  .. .. .. ..  .. ..  .. .. ..  .. .. .. ..

.. .. ..  .. .. .. .. .. .. ..  .. .. ..  ..  .. .. ..  .. .. .. ..  .. ..  .. .. ..  .. .. .. ..

پر و پا بسته مرغی در قفس بودم در این دنیا

به شب‌های سکوت کاروان تیره‎بختی‌ها

سراپا نغمه‎ی عصیان، جرس بودم در این دنیا

.. ..  ..  .. ..  .. .. .. ..  .. .. .. ..  .. ..  .. .. ..  .. .. .. ..  .. ..  .. .. ..  .. .. .. ..

.. ..  ..  .. ..  .. .. .. ..  .. .. .. ..  .. ..  .. .. ..  .. .. .. ..  .. ..  .. .. ..  .. .. .. ..

.. ..  ..  .. ..  .. .. .. ..  .. .. .. ..  .. ..  .. .. ..  .. .. .. ..  .. ..  .. .. ..  .. .. .. ..

.. ..  .. .. .. .. ..  .. .. .. ..  .. .. .. .. .. ..  .. .. .. .. .. .. .. .. .. ..

.. ..  .. .. .. .. ..  .. .. .. ..  .. .. .. .. .. ..  .. .. .. .. .. .. .. .. .. ..

.. ..  .. .. .. .. ..  .. .. .. ..  .. .. .. .. .. ..  .. .. .. .. .. .. .. .. .. ..

.. .. .. .. ..  .. .. .. .. ..  .. .. .. .. ..  ..  .. .. ..  .. .. .. ..  .. ..  .. .. ..  .. .. .. ..

.. .. .. .. ..  .. .. .. .. ..  .. .. .. .. ..  ..  .. .. ..  .. .. .. ..  .. ..  .. .. ..  .. .. .. ..

.. .. .. .. ..  .. .. .. .. ..  .. .. .. .. ..  ..  .. .. ..  .. .. .. ..  .. ..  .. .. ..  .. .. .. ..

به فرمان حقیقت رفتم اندر قبر با شادی

که تا بیرون کشم از قعر ظلمت نعش آزادی

.. ..  .. .. .. .. ..  .. .. .. .. ..  .. .. .. ..  .. .. .. ..  .. .. ..   .. ..  .. .. .. ..

.. ..  .. .. .. .. ..  .. .. .. .. ..  .. .. .. ..  .. .. .. ..  .. .. ..   .. ..  .. .. .. ..

.. ..  .. .. .. .. ..  .. .. .. .. ..  .. .. .. ..  .. .. .. ..  .. .. ..   .. ..  .. .. .. ..

.. ..  .. ..  .. .. .. .. ..  .. .. ..  .. ..  .. .. ..  .. .. .. ..  .. .. ..  .. .. .. .. ..

.. ..  .. ..  .. .. .. .. ..  .. .. ..  .. ..  .. .. ..  .. .. .. ..  .. .. ..  .. .. .. .. ..

.. ..  .. ..  .. .. .. .. ..  .. .. ..  .. ..  .. .. ..  .. .. .. ..  .. .. ..  .. .. .. .. ..